Дека во Југославија не било дозволено да се зборува лошо за Тито дури ни во сопствените четири ѕида, сведочи приказната за Жена Лебл, која завршила на Голи Оток откако раскажала виц за Јосип Броз Тито.
Во тоа време, Тито бил славен речиси како божество, му се пееле песни, а една од најпознатите, „Друже Тито Љубичице бела,тебе воли омладина цела“, ја чинела младата новинарка Жена Лебл две и пол години затвор на Голи Оток, каде што завршила во 1949 година, на само 22-годишна возраст.
За новинарката Жена Лебл, белграѓанка од еврејско потекло која го преживеала и нацистичкиот логор и Голи Оток, ретко се пишувало во мејнстрим медиумите. Една од ретките статии за неа е објавена во 2013 година, четири години по нејзината смрт, од Политика, весникот каде што работела сè додека не била уапсена поради вицови за Јосип Броз Тито што ги раскажала едно утро во редакцијата.
Една колешка ѝ раскажала виц за тоа како Југославија победила на меѓународен натпревар за цвеќе затоа што имала бела темјанушка тешка сто килограми, алудирајќи на песната „Друже Тито Љубичице бела,тебе воли омладина цела“. Додека таа го прераскажувала овој виц низ редакцијата, дошле двајца офицери на УДБА затоа што, како што тврделе, таа зборувала против Тито и не го пријавила непријателот на народот од кого го слушнала контроверзниот виц.
„Ја однеле во затворот на УДБ во Главњача, потоа во логорот Рамски рит, па во Забела, Гргур и Голи оток. Во пет затвори, каде што била држена од април 1949 до октомври 1951 година, ја замолиле да се предомисли и да открие од кого го слушнала вицот. Последователно била исклучена од Здружението на новинари“, според статија за Жена објавена во Политика во јули 2013 година.
По распадот на Југославија, Жени Лебл ја објави книгата „Белата Љубичица“, која стана бестселер во Израел. Во неа, таа ги опиша своите ужасни искуства во затворот, од кои најтрогателни беа оние на Голи Оток. Дотогаш, многумина дури и не знаеја дека и жените биле затворени на Голи Оток.
„Само жедните знаат да ја ценат водата. Бевме опкружени со море, и бевме жедни до точка на лудило. Научивме колку е тешко да се искине карпа од неговата природна средина. Потоа дознавате дека каменот има вени што чукаат и точно каде треба да се скрши. Ги вадевме темелите на карпите што биле таму со векови, ја менувавме природата. Девојките се претвораа во стари жени, им паѓаа забите, се разболуваа кога добиваа вест дека нивните деца, мајки и сопрузи ги напуштиле затоа што биле прогласени за непријатели на народот“, сведочеше Лебл.
