Фактот дека во Југославија не било дозволено да се зборува лошо за Тито, дури ни во сопствените четири ѕида, го потврдува приказната за Жена Лебл, која завршила на Голи Оток откако раскажала виц за Јосип Броз Тито, објавува index.hr.
Во тоа време, Тито бил славен како божество, му се пееле песни, а една од најпознатите, „Другар Тито, бели лилјани“, ја чинела младата новинарка Жена Лебл две и пол години затвор на Голи Оток, каде што завршила на само 22-годишна возраст.
Новинарката Жена Лебл, белграѓанка од еврејско потекло која го преживеала и нацистичкиот концентрационен логор и Голи Оток, ретко се пишувало за неа во мејнстрим медиумите. Една од ретките статии за неа беше објавена во 2013 година од Политика, весникот каде што работеше сè додека не беше уапсена поради вицови за Јосип Броз Тито, кои ги раскажала едно утро во редакцијата.
Една колешка еднаш ѝ раскажала виц за тоа како Југославија победила на меѓународен натпревар за цвеќе затоа што имало бела темјанушка од 100 килограми, алудирајќи на песната „Другар Тито, бели темјанушки, целата младина ве сака“. Откако го раскажала вицот низ редакцијата, дошле двајца офицери на УДБА затоа што, како што рекле, Жена зборувала против Тито и не го пријавила непријателот на народот од кого го слушнала контроверзниот трик.
„Ја однеле во затворот на УДБ во Главњача, потоа во логорот Рамски рит, па во Забел, Гргур и Голи Оток. Во пет затвори, каде што била од април 1949 до октомври 1951 година, од неа било побарано да се предомисли и да се изјасни за виновна. Последователно била исклучена од Здружението на новинари“, се вели во статија за Жена објавена во Политика во јули 2013 година.
Кога Југославија се распадна, Жени Лебл ја објави книгата „Љубичица Бела“, која стана бестселер во Израел. Таа опиша ужасни искуства во затворите, а најшокантно беше искуството на Голи Оток. Дотогаш, многумина дури и не знаеја дека има жени на Голи Оток.
„Само жедните знаат да ја ценат водата. Бевме опкружени со море, и бевме жедни до точка на лудило. Научивме колку е комплицирано да се искине карпа од неговата природна средина. Потоа дознавате дека каменот има вени што удираат и каде треба да го раствориме. Ги вадевме темелите на карпите што биле таму со векови, ја менувавме природата. Девојките се претворија во стари жени, им испаѓаа забите, се разболуваа кога им стигна веста дека нивните деца, мајки и сопрузи ги напуштиле затоа што станале непријатели на народот“, сведочи Лебл.
