Клаудија Кардинале почина на 23 септември на 87-годишна возраст. Таа беше една од најубавите жени што некогаш се појавиле на екранот, ѕвезда од 1960-тите и 1970-тите, актерка која го освои и Холивуд и нејзината родна Италија со својот талент и шарм, оставајќи вечна трага во светската кинематографија.
Родена на 15 април 1938 година во Тунис, како Клаудија Жозефина Роуз Кардинале, таа потекнува од семејство на сицилијански имигранти. Нејзините планови во младоста биле скромни, сакала да стане учителка. Но, судбината имала други планови.
Кардинале влегла во филмскиот свет во 1957 година.
На 18-годишна возраст, сосема случајно, била крунисана за „најубавата Италијанка во Тунис“ иако никогаш не учествувала во натпреварот, едноставно била забележана во толпата. Главната награда било патување на Венецискиот филмски фестивал. Таму, таа позирала во зелено бикини и веднаш ги освоила срцата на фотографите, продуцентите и режисерите.
Сепак, зад нејзината насмевка имала сериозна траума. На 17-годишна возраст, таа била силувана од непознат маж, забременила и одлучила да го задржи детето.
Нејзиниот ран период на кариера бил комплициран од тајната бременост. Го родила својот син Патрик во Лондон во 1958 година, а тој во прво време бил воспитуван од нејзините родители и мислел дека Клаудија му е постара сестра.
Клаудија го имала своето филмско деби во филмот „Гоха“ од 1958 година со Омар Шариф, а наскоро следеле низа улоги. Таа глумела во филмовите „Роко и неговите браќа“, „Гепардот“ и во познатиот „8 и пол“ на Федерико Фелини, каде што нејзиниот оригинален, рапав глас беше слушнат за првпат.
Наскоро ѝ се отвораат холивудски продукции, а таа се појавува во комедијата „Пинк Пантер“ на Блејк Едвардс и во филмот „Си беше еднаш на Западот“ на Серџо Леоне во 1968 година.
Нејзината кариера доживува остар пад во 1970-те откако се разделува од филмскиот продуцент Франко Кристалди и започнува врска со режисерот Пасквале Сквитиери, со кого ја имала ќерката Клаудија.
Гневен поради тоа што е оставен поради друг маж, Кристалди ги замолува пријателите и соработниците во италијанската филмска индустрија да ја изолираат Кардинале, што резултира, на пример, со тоа што Висконти ја отфрлил за неговиот последен филм, „Невина“ во 1976 година.
„Тоа беше многу чувствителен момент. Дознав дека немам пари на мојата банкарска сметка“, рекла Кардинале за тој период.
Франко Зефирели на крајот ѝ притрчува на помош, ангажирајќи ја во телевизиската мини-серија од 1977 година „Исус од Назарет“. Продолжува да работи со други европски режисери, вклучувајќи ги Вернер Херцог и Марко Белоки.
Кардинале отсекогаш била посебна и никогаш не се согласувала да биде фотографирана гола на филм, ниту да оди „под нож“ за естетски корекции.
– Никогаш не сум била гола и никогаш не сум го променила лицето. Сакам да бидам тоа што сум, бидејќи никој не може да го запре времето – рекла таа.
Именувана е за една од 50-те најубави жени на своето време, а снимила и повеќе од 150 филмови. Исто така, била активен борец за правата на жените и заштитата на животната средина.
