Родителите на децата убиени во „Рибникар“ бараат од Министерството за правда да ја намали старосната граница за кривична одговорност за најтешките кривични дела, а бидејќи нема одговор, Нинела Радичевиќ, мајка на убиеното девојче Ана Божовиќ, се прашува за кого се бори, кој веќе изгубил сè, ако оваа иницијатива не е важна за општеството.
„Јас и семејствата што ги загубија своите деца на 3-ти мај, веќе изгубивме сè. Сепак, сакам да извлечам некаков здрав корен од оваа глупост што ќе го води ова општество кон нешто подобро“, рече Радичевиќ во серијата „Стигма“ на ФоНет.
Таа нè потсетува дека иницијативата за измена на Кривичниот законик, за намалување на старосната граница за кривична одговорност за најтешките кривични дела со елементи на насилство од 14 на 12 години, беше испратена за прв пат минатата година, втор пат пред три недели, а министерствата дури и не добиле одговор дека ја примиле е-поштата.
„Тоа е сè што очекувам како граѓанин на оваа земја, од институција како Министерството за правда да ми одговори – го добивме вашиот е-мејл. Ако не е важно за ова општество овој закон да се промени, тогаш јас како поединец не можам да го променам општеството и да ги менувам законите. Мора да постои желба од пошироката заедница нешто да се промени на подобро“, рече Радичевиќ.
Покрај неизмерната тежина од губењето на семејството, убиените деца носат и посебен вид стигма со која се соочуваат.
„Јас повеќе не сум Нела, јас сум мајка на жртвата од „Рибникар“. Луѓето дефинитивно ме перцепираат како таква, исто како и сите други родители погодени од оваа трагедија. Сепак, стигмата е самиот настан, бидејќи никој повеќе не се занимава со него. По тој настан, немавте ниту еден академски труд, ниту еден истражувачки труд, ниту еден водич за тоа како да се контролира колективната траума. Тоа што професионалната заедница немаше одговор, според мене, е неприфатливо“, забележа Радичевиќ.
Таа го нагласува како болен факт што медиумското известување неодамна се сведе на фактот дека се одржа рочиште. „Сега кога кривичната постапка заврши, 3 мај повеќе не е тема. Според мене, тоа е навистина пропаст на општеството кое нема никаква врска со таков настан“, вели таа. Сепак, таа го издвојува Веран Матиќ како пример за медиумска поддршка, кој остана со семејствата на жртвите од трагедијата па сè до денес.
Радичевиќ не штедеше критики кон невладините организации за кои смета дека го попречуваат усвојувањето на измените на Кривичниот законик и намалувањето на старосната граница за кривична одговорност.
„Ако се повикуваат на фактот дека ова е кршење на правата на детето, моето прашање до нив е што ќе правиме со жртвите? Што ќе правиме со деветте убиени деца? Што ќе правиме со Драган кој беше убиен?“
Две и пол години по масакрот во основното училиште „Владислав Рибникар“, таа вели дека се чувствува „како што мора“.
„Мора да продолжиме понатаму, мора да се бориме. Борбата ми ја дава таа сила. Борбата за да не се заборави 3-ти мај како важен датум во историјата на ова општество. Бидејќи пропаста не започна на 1-ви ноември минатата година. Пропаста на ова општество, според мене, започна на 3-ти мај“, заклучи Радичевиќ.
