Во германскиот град Касел, речиси секој има приказна за ракуните. Некои се борат со цели семејства од овие животни кои се населиле во нивните тавани и одбиваат да заминат, додека други раскажуваат како нивните пикници во паркот се претвориле во хаос кога банди црно-бели „Waschbären“ се нафрлиле и почнале да крадат храна. Речиси секој има сосед кој ги храни, на незадоволство на целата улица.
„Ние сме град на ракуни. Тие се насекаде“, вели Ларс, жител на Касел, додека ја негува својата градина во близина на паркот Карлсауе.
„Кога ќе се стемни, тие излегуваат на улиците. Јас седам тука во мојата градина ноќе и ракуните доаѓаат. Ако ја оставите торбата, ќе ви ја украдат банана или нешто слично. Тие немаат природни непријатели, па затоа се главни. Сакаме да ги гледаме, но и ги мразиме“, додава тој.
Во Германија има околу 1,5 милиони ракуни, а Касел стана едно од главните жаришта. Животните, по потекло од Северна Америка, биле увезени во нацистичка Германија во 1930-тите за одгледување крзно, но избегале и намерно биле пуштени во дивината за да формираат стабилна дива популација. Денес, тие се присутни и во Франција, Данска, Полска, Италија, Австрија и други европски земји.
„Ракунот брзо се шири низ Западна Европа“, вели Даниел Вилкокс од Меѓународната унија за зачувување на природата (IUCN). „Ќе биде многу тешко да се контролираат, но тоа не значи дека не треба да се обидуваме.“
Во Касел, многумина ги прифатија ракуните, спортските тимови се именувани по нив, кантите за ѓубре се заклучени, а возачите проверуваат под своите автомобили пред да заминат. Сепак, од 2016 година, ракунот е класифициран како инвазивен вид во ЕУ поради заканата што ја претставува за автохтоните видови.
„Нивното влијание е широко распространето. Тие се искачуваат и влегуваат во еколошки ниши кои претходно биле ненаселени. Тие ловат птици што гнездат на земја, лилјаци, домашни птици, водоземци – практично сè“, вели Мартен Винтер од Германскиот центар за истражување на биодиверзитетот (iDiv).
Студиите покажуваат дека во Бранденбург, ракуните редовно ловат птици што гнездат на земја, а во западна Полска, консумираат големи количини на загрозени школки.
Иако е јасно дека ракуните станале составен дел од европските екосистеми, експертите се поделени околу тоа што може да се направи за контрола на нивните популации. Вилкокс повикува на построги контроли, додека Винтер верува дека се потребни повеќе истражувања за јасно да се процени влијанието на видот.
И покрај нивната популарност меѓу граѓаните, 200.000 ракуни беа застрелани во Германија минатата година. Нивното месо дури се користи и за правење колбаси, а потрошувачите, наводно, немаат забелешки.
Во самрак, додека велосипедистите полека се повлекуваат од улиците на Касел, ракуните излегуваат од врвовите на дрвјата, подготвени да го пребаруваат градот во текот на кратките летни ноќи. Ларс, потпирајќи се на лопата, вели дека граѓаните ги прифаќаат овие животни, но со резерва.
„Кога бев дете, ги имаше, но не толку многу. Тие се наш симбол, причина да бидеме горди. Но, тие исто така уништуваат многу“, заклучува тој, според Гардијан.
