Селена Гомез влезе во нов животен статус кон крајот на септември кога му го кажа судбоносното „да“ на продуцентот Бени Бланко – на интимна церемонија во Санта Барбара, опкружена со нејзините најблиски пријатели.
На конференцијата „Fortune’s Most Powerful Women“, Селена призна дека на самиот ден од свадбата чувствувала страв дека сè може да исчезне утре, дека размислувала за можноста да умре следниот ден. Во момент што би бил врв на радоста за повеќето, таа одвнатре носела тага и преиспитувања.
Оваа вознемиреност не е ништо ново за Селена – во интервју за Vanity Fair во септември, таа откри дека со години живее со лупус, автоимуна болест, и дека не е во можност сама да носи бременост поради ризикот за сопственото здравје и здравјето на потенцијалното дете.
– Никогаш порано не сум го кажала ова, но за жал не можам да забременам. Имам здравствени проблеми што би ме загрозиле и мене и бебето – рече таа.
Но, она што ја прави сржта на нејзината животна приказна особено инспиративна е нејзината способност да не се откажува: мајчинството и семејството се важни за неа, не нужно онака како што го замислувала тоа. Посвојувањето и сурогат мајчинството не се само опции – тие се симболи на нејзината сила да прифати поинаков пат, да го редефинира она што е „нормално“.
Гомез зборува за тоа како не сака болеста или стравот да ја дефинираат нејзината приказна – туку љубовта, креативноста и подготвеноста да биде автентична. Во интервју за Vanity Fair, таа спомена дека сака да биде присутна во сè што прави, да биде своја и наспроти сè, да не го изгуби оптимизмот.
На крајот од тој свадбен ден, додека многумина очекуваат солзи од среќа, за Селена тие беа солзи не само од радост, туку и од сè што доживеала – и сè низ што уште мора да помине. Тие се доказ за ранливоста на срцето, дека стравот не е знак на слабост, туку знак дека ви е грижа. И дека, понекогаш, вистинската храброст не е во совршената насмевка на црвениот тепих, туку во прифаќањето на чувствата такви какви што се.
