Во еден од најголемите работнички штрајкови во една земја, голем број држави во Индија беа целосно затворени. Над 250 милиони работници од сите сектори учествуваа во штрајкот, кој беше повикан од десет централни синдикати и стотици работнички здруженија и федерации во најголемиот досега координиран генерален штрајк насекаде во светот, кој официјално траеше од 9 август 2020 година до 11 декември 2021 година.
Протест на индиските земјоделци 2020-2021 година. во 2020 година, тој беше насочен против три земјоделски закони усвоени од индискиот парламент во септември 2020 година, кои многу синдикати, работници и опозициски политичари ги опишаа како „закони против земјоделците“ што ќе ги остават „на милост и немилост на корпорациите“.
Имаме се и немаме ништо
Една година, четири месеци и два дена Индија издржа. Како започна се во земја која има доволно житарки, пченица, ориз, овошје, зеленчук, млеко и месо, и покрај сето горенаведено, прашањата за исхраната и гладот се едни од најголемите предизвици на земјата, која во 2021 година е рангирана на трагично 101 место (од 116 земји на глобалниот индекс на глад на Обединетите нации, и според вкупниот индекс на глад на Обединетите нации 1/4 во светот).
Сè беше разјаснето со пописот на земјоделството, последен пат одржан во Индија во 2014 година, кој идентификуваше дека земјоделците имаат скромни земјишни поседи, што е една од причините зошто тие не можат да ги задоволат своите потреби, или поконкретно – две третини од земјишните поседи се помали од еден хектар.Вториот, далеку поотрезнувачки податок, е во тесна корелација со првиот. Индија пријавила вкупно 296.438 самоубиства на индиски фармери помеѓу 1995 и 2015 година. Само во 2019 година, 10.281 луѓе кои работеле во земјоделскиот сектор извршиле самоубиство, или 28 луѓе дневно (според извештајот на Националното биро за евиденција на криминал за случајни смртни случаи и самоубиства во Индија).
Уште во 2004 година, тогашниот премиер Манмохан Синг зборуваше за „втората зелена револуција“, модернизација, ревитализација на земјоделскиот систем. За време на протестот нешто слично најави и премиерот Нарендра Моди, но епилогот беше сличен на најавите во 2015, 2016 и 2017 година.
Три закони
Претседателот на Индија дал согласност за потпишување на законите на 28 септември, со што ги претворил во валидни правни акти, чија законитост е доведена во прашање. Закон за трговија со земјоделски производи, Закон за осигурување на цени, кој се однесува на земјоделски услуги, Закон за основни стоки – регулирање на синџирот на исхрана во вонредни ситуации.
Синдикатите на земјоделците веруваа дека законите ќе ја отворат продажбата и пласманот на земјоделски производи надвор од надлежниот Комитет за пазар на земјоделски производи, за меѓудржавна трговија. Новите закони, во нивни очи, ги спречија државните влади да наплаќаат пазарни такси и трговски давачки, што ги наведе земјоделците да веруваат дека законите ќе имаат разорно влијание и ќе ги остават земјоделците на милост и немилост на корпорациите.
Тие писмено ги изнесоа своите барања за минималната цена за поддршка што ќе ја гарантира Владата, а додадоа и свикување специјална седница на парламентот за ова прашање, континуитет на конвенционалниот систем за набавки, намалување на цената на дизел горивото, ослободување на уапсените за палење ливади и стрништа од пченица во Пенџаб итн.
Преку барањата преовладуваше единството на индиските синдикати, речиси сите релевантни, Уније Кисан, Џаи Кисан, Цела Индија, Карнатака, Лок Сагарш Морча и многу други.
Милиони на блокади и медиумски мрак на јавниот сервис
Протестите првпат започнаа во Пенџаб во август 2020 година (подоцна се проширија во Харајана, Утар Прадеш, Карнатака, Тамил Наду, Одиша, Керала), а на 25 септември им се придружија земјоделските синдикати низ Индија кои повикаа на Барат бенд (национално исклучување) во знак на протест против законот.
Железничките услуги во Пенџаб беа суспендирани повеќе од два месеци поради протести (тие беа вратени бидејќи резервите на државата со ѓубрива и други стоки беа при крај), за кое време земјоделците од различни држави маршираа до Делхи за да извршат притисок врз централната влада. Тој марш беше проследен со 24-часовен штрајк на милиони луѓе ширум Индија на 26 ноември, додека меѓу 28 ноември и 3 декември, бројот на фармери кои ги блокираа граничните патишта на Делхи се проценува на 300.000.
Од друга страна, националните медиуми останаа целосно глуви и неми на невремето во сопствената земја. Покрај тоа, владата обвини „странски фактор“ за мешање во внатрешните работи на Индија, додека голем број политичари шират дезинформации и лажни вести за протестите, обвинувајќи за сепаратизам, бунт и антинационални активности. Социјалните мрежи и активистите им дадоа голема помош на демонстрантите во борбата за вистината, кои ја информираа јавноста за тоа што всушност се случува преку хаштаговите
