Два поранешни полицајци седат во кафана, едниот како началник, а другиот како обичен позорникар. Разговараат за некои стари времиња, а тема е – 500 денари.
Началникот (со носталгичен поглед):
Еее колега, во моето време со 500 денари, кога ќе влезев во продавница, беше како да влегов во чоколадница! Еден килограм брашно, пет ,шест чоколади, неколку пакувања со лешници, фстак, и не се сеќавам што уште. Беше изобилство! Понатаму, ако се потрудев, можев и неколку парчиња сушено месо да фатам. А не да спомнувам дека за 500 денари, знаеше човек плус да си купи и неколку пакетчиња презервативи. Беше вистинска забава, колега!
Позорникарот (смешкајќи се):
Ма да бе, ама зошто сега, по твој збор, сѐ е толку скапо?
Началникот (со некаков интелектуален, дури и поучен тон):
Еее, тука е уловот, колега! Ќе ти кажам зошто… Затоа што, јас бев началник! Сега, ти и сега, со 500 денари… ништо нема да купиш, освен можеби по некој убав поглед на продавницата од надвор. Знаеш ли колку камери поставија?! Абе, за 500 денари, тогаш можеше да купиш се, а сега се сето тоа е само фарса. Ако влезеш со 500 денари, само ќе ја гледаш продавницата и ќе се чудаш, нема шанси за уште еден ред пиво, колега.
Позорникарот (замислено):
Па… добро, ама си ги имал тие 500 денари во твоето време, како бе го правеше тоа?
Началникот (со финиот полусмешок и циничен поглед):
Ах, тоа е… знаев како да се снаоѓам, колега. Знаев како да го заобиколам системот, знаев да не се гледам кога ги трошам 500 денарите. Ме разбираш? Ако бевме сите како тебе, ќе сме останале со 500 денари во рака и нешто да не можеш да купиш. А јас… јас цело време знаев да влезам во политиката на пазарење!
Позорникарот (со малку разочарување):
Океј, ама мислам дека сега не е толку лесно да се пазари. Камери навсекаде, проверувања, а ние на терен…! Воопшто не можеме да правиме такви маневри!
Началникот (со насмевка):
И сега знаеш, затоа ти и остана позорникар, а јас бев и ќе останам началник. Знаеш како.,секогаш помалку 500 денари во мојата рака, и секогаш повеќе во мојот џеб и мојата постава.
Позорникарот (подзаборавено се насевнува, погледнувајќи го со поглед на размислување):
Добро бе, разбирам сега, ама, дали не треба да ги научиме и новите колеги на некои трикови? Бидејќи сега, за 500 денари, да си сигурен, ти само ќе го гледаш месото и ништо повеќе!
Началникот (со извинички насмевка):
Абе, тие да се обидат, за 500 денари, сигурно ќе останат на к… камери и сметки!
И така, два поранешни полицајци, со некои размисли за времињата кога пазарувањето не беше само за камери, седат и се смеат во кафана, обидувајќи се да се сетат како некој мудар старец некаде далеку ,кој на полицајците ги учел триковите за влез во продавниците.
С.Д.
