Во својата прва исповед по смртта на нејзиниот сопруг, директорот на „Гранд продукција“ Саша Поповиќ, Сузана Јовановиќ ексклузивно за новиот број на таблоидот Скандал ги сподели најтешките моменти, болката, стравот и беспомошноста што ги чувствувала додека постојано била покрај него во неговите последни денови.
Сузана откри дека никогаш не се одвоила од Саша, дури ни кога било најтешко.
– Не се одделив од него во ниту еден момент, ниту еден ден, ниту една секунда. Мојот кревет и неговиот беа оддалечени дваесет сантиметри. Јас сум тука, не бев во хотелот, не излегов никаде, не одев во градот, нон-стоп покрај него и дење и ноќе. Кога стануваше навечер да оди во тоалет, се плашев дека може да падне, му помагав да оди во тоалет, го враќав во кревет, го покривав, ако се поти, имаше тие фази на потење ноќе, го пресоблекував. Уф, многу е тешко. Не знам дали е потешко за оној што поминува низ тоа или за оној што е до таа личност. Буквално умирав со него. Не можеш да му помогнеш, не знаеш што да правиш, што да дадеш од себе за да му биде подобро. Гледаш на сето тоа, си немоќен, и го гледаш тој човек, сè му е тешко…
Најтешките вести ги дочекале во Париз, дека ситуацијата воопшто не е добра и дека црниот дроб е во многу лоша состојба.
– Беше полн со метастази, лекарите кажаа дека лековите што ги прима не можат да бидат обработени од црниот дроб, секоја последователна терапија може само да го убие, ништо не може да му помогне. Ме замолија самата да му ја кажам вистината. Ми беше многу тешко, му реков: „Љубов, твојот црн дроб не е добро, и тој ме гледа и почнав да плачам, затоа што е посилно од мене, а тој вели, Суле моја, знам. Знам, знам сè, знам дека е крај“.
Она што и било многу важно е децата да стигнат навреме, да имаат можнос да се простат со него.
– После тоа, излегов во ходникот да видам што да правам, брзо во целиот тој хаос, ги прашавме докторите колку време му останало, а тие рекоа можеби еден ден, можеби два, три, не повеќе од тоа. Требаше само да ги донесам децата во Париз, да се збогува со децата, како и некои од неговите најблиски пријатели. Зедоа авионски билети и се качија во авионот и веднаш пристигнаа. Тоа беше најважно за мене, што не си замина така сам, без сите да се збогуваат со него.
Сузана се присети на моментот кога ќерката Александра, скршена од глетката на нејзиниот татко во болница, почнала да плаче до задушување. Таа раскажа и за моментот кога Саша починал.
– Тој веќе полека заспиваше, и до последниот здив го гледавме така, бевме на смена таа ноќ, тој прв ден, потоа вториот и третиот ден почина. Само во тој момент го свртев погледот кон телефонот, а Даниел постојано го гледаше и само ми рече: „Мамо, Сале веќе не дише“. Само скокнав, го прегрнав, видов дека не дише, тоа беше морничаво – рече сопругата на Саша Поповиќ, кој почина на 1 март годинава.
