Најголемиот предизвик со кој се соочуваат астробиолозите е тоа што постои само една планета за која знаеме дека има живот. Од сите небесни тела во Сончевиот систем, само Земјата има густа атмосфера, течна вода на нејзината површина и органска хемија што го поддржува животот.
Сепак, овие услови не постоеле пред милијарди години кога Земјата била сè уште млада. Додека маглината од која се формирале планетите била богата со гасовити елементи, високите температури во внатрешниот Сончев систем во голема мера ја спречиле нивната кондензација, објавува РТС.
Како резултат на тоа, овие елементи не биле вклучени во цврстите карпести материјали од кои се формирале внатрешните планети. Само небесните тела што се формирале подалеку од Сонцето ги задржале супстанциите потребни за живот, што покренува прашања за тоа како и кога биле донесени на Земјата.Во нова студија, истражувачите од Универзитетот во Берн за прв пат покажаа како хемискиот состав на раната Земја бил комплетиран три милиони години по нејзиното формирање (пред околу 4,5 милијарди години). Нивните резултати имплицираат дека состојките за живот (вода, јаглеродни соединенија, сулфур итн.) биле донесени подоцна, најверојатно преку удар.
Студијата ја спроведоа Паскал Морис Крутак и Клаус Месгер, постдокторски соработник и професор по геохемија на Институтот за геолошки науки на Универзитетот во Берн. Месгер е исто така член на научниот комитет што го надгледува Центарот за вселена и живеење во Берн. Нивното истражување, кое беше дел од докторската дисертација на Крутак, беше објавено на 1 август во списанието Science Advances.
Тимот се фокусираше на два изотопа – манган-53 и хром-53 – во метеорити и примероци од карпи од Земјата. Потоа користеа пресметки на модели за да утврдат колку време е потребно за да се развие хемискиот состав на Земјата. Ова им овозможи да ја одредат староста на овие елементи и да го извлечат хемискиот потпис (уникатниот модел на елементи што го сочинуваат) на примитивната Земја.
Резултатите покажаа дека составот на Земјата бил комплетен помалку од три милиони години по формирањето на Сончевиот систем, обезбедувајќи ги првите емпириски податоци за оригиналниот состав на примитивната Земја.
„За да се одреди точната старост, беше користен систем за датирање со висока прецизност, базиран на радиоактивното распаѓање на манган-53. Овој изотоп бил присутен во раниот Сончев систем и се распаднал на хром-53 со полуживот од околу 3,8 милиони години. Нашиот Сончев систем се формирал пред околу 4,568 милиони години. Со оглед на тоа што биле потребни до 3 милиони години за да се утврдат хемиските својства на Земјата, тоа е изненадувачки брзо“, објасни Круташ.
Според него, овие резултати ја поддржуваат хипотезата за Голем удар, која наведува дека системот Земја-Месечина е формиран со масивен судир пред околу 4,5 милијарди години помеѓу примитивната Земја и објект со големина на Марс (Теа).
Се претпоставува дека Теја се формирала подлабоко во Сончевиот систем и дека нејзиниот состав вклучувал поиспарливи елементи, вклучувајќи ја и водата.
Анализата на тимот сугерира дека примитивната Земја била сува, карпеста планета и дека нејзиниот судир со Теја ги обезбедил сите елементи што го овозможиле животот.
Нивните наоди значително придонесуваат за разбирање на процесите во раниот Сончев систем и даваат индиции за тоа како и кога се појавил животот. Тие би можеле да бидат од големо значење и во потрагата по живот надвор од Земјата (астробиологија) и во утврдувањето дали карпестите планети поблиску до нивните ѕвезди би можеле да ги имаат состојките потребни за живот.
Следниот чекор, вели Круташ, е подетално да се проучи настанот на судир, што веројатно ќе вклучува компјутерско моделирање и симулации.
„Земјата ја должи својата приемчивост кон животот не на континуиран развој, туку веројатно на случаен настан – доцен удар на туѓо, богато со вода тело. Ова јасно покажува дека условите поволни за живот во универзумот не се нешто што треба да се зема здраво за готово. Досега, оваа секвенца на судири е слабо разбрана. Потребни се модели што можат целосно да ги објаснат не само физичките својства на Земјата и Месечината, туку и нивниот хемиски состав и изотопски потписи“, заклучи Круташ.
