Министрите кои беа дел од неговата влада зборуваа на панелот посветен на Зоран Ѓинѓиќ.Слободан Милосављевиќ беше министер за трговија, туризам и услуги во владата на Ѓинѓиќ.
„Наследивме уништена држава, без институции, гориво се продаваше на улица, тутун се продаваше на качулки, наследивме долгови, сите области од животот требаше да се почнат во еден бран и да се вратат во нормала, за да личат на нормална земја. Колегиумот беше таков што Зоран Ѓинќиќ секогаш имаше прашање и на специфичен, креативно луциден начин, ако некој речеше дека не може, ќе кажеше зошто не може, не поднесуваше дека може. не направи нешто. Тој побара да се пријави кај него, да ги следиме роковите. Научи сè, беше склон да учи, да одлучува, да слуша и да ги почитува луѓето“, рече Милосављевиќ.
Со Министерството за економија и финансии раководеше Божидар Ѓелиќ.
-„Ми се јави во средината на ноември, рече дека слушнав од разни луѓе дека знаете нешто за транзицијата, дојдете утре. Дојдов во ДС, тој седеше на маса и рече што знаете. Тој разговор се претвори во петчасовна дискусија за структурата, изворите на финансирање. Во текот на разговорот некој му се јави и разбрав дека Коштуница е тој што му рекол дека не сака да биде премиер. Следеше жестока дискусија и тогаш помислив дека нема да ни биде лесно. Добро ми рече, што сакаш да правиш, ќе одам во Париз, ми рече дека е неприфатлива мисла да се вратам, дека сега се случува историја, како што тој беше упорен, отидов на работа. Тоа се години кои никој нема да ги заборави“, изјави Ѓелиќ.
Ѓинѓиќ ми се јави на телефон, ме праша дали седам и рече дека си станал министер за труд, рече Гордана Матковиќ.
„Одговорив дека ми треба време да размислам. Зоран рече не ми го комплицирајте, сфатете го како воена обврска, брзо ќе помине. Побарав да се поделат министерствата на труд и социјала, бидејќи сметав дека нема доволно капацитет за кој било министер да се занимава со едно широко министерство. Рече ќе ти најдеме змеј да ти помогне. Не е само работата на реформите, моравме да го поставиме системот од нула“, вели таа.
Александар Влаховиќ доби задача да биде одговорен за економијата и приватизацијата.
„Отидов на состанок кој траеше 15 минути, тој ме купи за три минути. Тој беше многу различен од сите други политичари од тоа време. Не сакам луѓе што се намуртени, Ѓинѓиќ беше насмеан, шармантен и имаше прецизни реченици, јасни мисли и секогаш го ценев тоа. По неколку разменети реченици упорно ти кажував, а тој ми кажа, го прашав господине Ѓинѓиќ дали ние сме на ваша страна или вие, вели одамна сме на ваша страна. Знаев дека ќе бидам дел од таа влада, ми беше фасцинантно колку добро беше подготвен за таа средба, како објави информации. Кога првпат отидовме во влада, ми беше ново, само таков лидер можеше да те мотивира. Работевме дење и ноќе и запознав и работев со многу луѓе во мојот живот, но навистина ми беше грижа само Зоран да ја цени мојата работа, што беше задоволен од тоа што го работев. Имавме целосна независност и во работата и на министерството и на агенцијата, никогаш не ми се јави на телефон дека овој тендер ќе биде вака или онака“, рече Влаховиќ.
Драган Домазет беше министер за наука, технологија и развој.
„Случајно и ненадејно се најдов во владата. Мојата сопруга ми рече зошто не му се јавиш на Ѓинѓиќ и не му понудиш да му помогнеш. Се знаеме од 1991 година, ми остави огромен впечаток, брзо размислува, ми се допадна она за што се залагаше, развивајќи ја Србија со полн оптимизам. Бев прифатен да го пренесам искуството од Сингапур во Србија и се приклучив со многу оптимизам“, изјави Домазет.
Тој имал разговор со Драгослав Шумарц Ѓинќиќ во Ателје 212, изјави на панелот тогашниот министер за градежништво и урбанизам.
„Тој праша што планирам, нашата земја беше уништена и бомбардирана, па разговаравме за тоа. Зоран на почетокот на мандатот на владата не однесе во ВМА. Од тест на крвта, крвен притисок до долг психолошки тест. Не ги добивме тие резултати, тоа е потег кој покажува каков човек бил Ѓинѓиќ“, изјави Шумарац.
Еден од најблиските соработници на Ѓинѓиќ беше Зоран Живковиќ.
„Зоран имаше се што беше модерна идна Србија, беше задоволство да се соработува со него, невидена привилегија, јас сум единствениот човек што му бев заменик, двапати. Зоран имаше желба, имаше невидено знаење за тоа време и желба да продолжи да учи. Кога беше градоначалник на Белград, одлично зборуваше германски, но не знаеше англиски. Потоа за неколку месеци одеше на курс секој ден и за шест месеци даде интервју за CNN. Посебен човек и ќе му недостига во Србија и пошироко, беше духовит и знаеше да се пошегува. Резултирачката загуба е непоправлива. Србија и денеска не се опорави од тоа, таа е убава земја, но не е сериозна земја, а ќе беше Зоран денеска да беше жив“, изјави Живковиќ.
