Инфлаторните очекувања не се долготрајни, оттаму и високите стапки на инфлација во глобални рамки треба да се намалат веќе следната година, без притоа да се жртвува економијата како што беше случајот во 1980-те. Ова го пишува американскиот нобеловец од областа на економијата и истакнат универзитетски професор, Пол Кругман, во својата колумна во „Њујорк тајмс“, насловена „Како високата инфлација ќе падне“.
Кругман во својата колумна прави споредба на рецесијата од 1980-те, со тековната криза. Тој посочува дека главната разлика помеѓу овие две кризи се инфлаторните очекувања, кои биле значајно подолготрајни при првата криза. Тој дава пример преку синдикалните договори во САД во тоа време.
Тој анализира дека проблемот со инфлацијата во 80-те години од минатиот век е тоа што сите чинители ја подгревале инфлацијата со самите очекувања дека таа ќе трае. Работниците намерно преговарале големи покачувања на платите од дури 11 отсто годишно, сметајќи дека кризата ќе трае со години. Работодавците на некои големи компании биле и подготвени да им го дадат покачувањето. Но, со тоа според Кругман тие само ја продолжиле инфлацијата.
На крајот, за истата да се заузда, бил потребен голем шок и пад на економијата.
Тој понатаму посочува дека инфлаторните очекувања сега се целосно поразлични и пократкотрајни, оттаму не се очекува ниту реприза од кризата во 1980-те.
– Голем дел од оваа инфлација ќе се намали кога цените на нафтата и храната ќе престанат да растат, кога ќе се намалат цените на половните автомобили, кои пораснаа за 41 процент во текот на изминатата година за време на недостигот на нови автомобили, итн. Големиот пораст на наемите, исто така, се чини дека е во голема мера зад нас, иако забавувањето нема да се појави во официјалните бројки некое време. Значи, веројатно нема да биде неопходно да се стави економијата во шок во стилот на 80-те за да се намали инфлацијата – посочува Кругман.
