Кога се роди син ми и кога после неколку дена во болница си дојдовме дома, продолживме да го викаме „бебето“.
Имавме некои стресни настани во семејството токму последните два месеци од бременоста, кога е крајниот период да се смисли име, па некако во тој момент тоа не ни беше приоритет.
Но потоа бебето се роди, си дојдовме дома и уште немавме смислено име.
И тогаш не спасија нашите другари, кумот и кумата.
Не беше тоа онака како што ни раскажувале постарите, демек, кумот дава лист со неколку предлози па ние мора да се одлучиме помеѓу нив.
Секако дека не.
Едноставно, седнавме, подразмисливме сите заедно и бидна.
Многу родители, сакајќи нивното дете да има што е можно пооригинално име, во тоа време, почнаа да им даваат на децата сѐ почудни имиња. Имаше разни егзибиции со имиња, ама се чини дека како што оди времето, тие стануваат сѐ поневообичаени.
Повеќе за ова на „Мајка и дете“.
