Германски научник верува дека во првото истражување на Марс можеби всушност сме откриле живот на оваа планета, но и ја уништиле.
Ова прашање го постави германскиот научник Дирк Шулце-Макух од Универзитетот во Берлин на симпозиум организиран од Фондацијата Кралска палата во Амстердам во јуни. Прашањето не е сосема на место, како што објасни и во прилог за онлајн порталот bigthink.com.
Како што наведува, неговата хипотеза произлегува од двосмислените резултати од експериментите извршени на Марс од првите сонди испратени од човекот на црвената планета – Викинг I и Викинг II. Сондите слетаа на Марс во 1976 година, со разлика од три месеци, и двете беа опремени со инструменти способни да ги спроведат првите обиди за откривање живот на друга планета.
Резултатите од овие тестови, сепак, на крајот ги збунија научниците. Некои од експериментите покажаа присуство на супстанции карактеристични за микробниот метаболизам и органската синтеза, додека други, кои се обидоа да најдат траги од размена на гасови карактеристични за животот, не го потврдија тоа. Сондите, исто така, идентификуваа мали количини на органска материја, за кои научниците веруваа дека всушност се „загадување“ донесено од Земјата со сондите. Меѓутоа, тогашните експерименти не открија животни структури какви што ги знаеме на Земјата (микроби). Еден од научниците кои учествуваа во проектот затоа рече дека „без тела нема живот“ и на тој начин го поддржа заклучокот дека нема живот на Марс (каков каков што знаеме на Земјата) или барем не можеме да го откриеме .
Во времето на слетувањето на Викинзите на Марс, знаењето за животната средина на соседната планета сè уште беше многу ограничено во научната ера, вели Шулце-Макух.
На пример, тие знаеле дека Марс е всушност џиновска карпеста пустина, а исто така и дека на него има траги кои укажуваат дека некогаш на него постоела течна вода. И бидејќи Земјата е водена планета, тогаш на научниците им се чинеше разумно дека додавањето вода на примероците од Марс би поттикнало живот, ако некогаш постоела таму или ако сè уште опстојува. „Можеби со ова ги убивме марсовските микроби“, пишува германскиот научник. „Денес знаеме дека на екстремно сувите места на Земјата, како што е пустината Атакама во Чиле, формите на живот напредуваат дури и кога околината станува посува“, се вели во написот.
Овие форми се совршено прилагодени на таква сува средина, а за нивно постоење е доволна средина со екстремно ниска влажност. Но, водата може да значи пропаст за нив.
„Технички би можеле да кажеме дека ги хиперхидриравме, но едноставно ги удавивме“, пишува Шулце-Макуч. „Би било како да ве најде вонземски вселенски брод полумртов во пустина, а вашите потенцијални спасители да одлучат дека ви треба вода и да ве фрлат во океанот за да ве спасат. Ниту тоа не би функционирало“, додава тој. Со сето ова, интересно е и тоа што единственото возење на Викинг, кое се одвиваше во „влажни услови“, имаше помалку позитивни резултати на живот од контролното, кое се одвиваше во суви услови.
Двајцата Викинзи слетале во екваторијалниот регион на Марс, каде што содржината на сол во почвата е прилично мала, но затоа марсовската почва содржи водород пероксид и перхлорати, кои силно ја врзуваат водата. Покрај тоа, Викинг забележал магла на Марс – што значи стопроцентна влажност. И оваа влага, според Шулце-Макух, би била доволна за микробите на Марс да ја апсорбираат и да живеат понатаму.
Надежта дека животот сè уште постои ја обезбедува водород пероксид
Друга причина зошто Шулце-Макух верува дека резултатите од Викинзите треба да се преиспитаат е идејата дека животот на Марс може да користи водород пероксид за да преживее.Иако ова е токсично за копнениот живот, може да му овозможи на животот на Марс да црпи вода директно од атмосферата. Истовремено би го спречило и тоа во ќелиите на марсовецот, се формирале ледени кристали – поради ниските температури кои владеат на Марс – што би предизвикало пукање на клетките.
Сепак, важно е да се напомене дека инструментот за детекција на органски соединенија ги загревал примероците од почвата пред анализата. „Ако клетките на Марс содржат водород пероксид, ова загревање би ги убило“, пишува Шулце-Макуч. „Понатаму, загревањето би предизвикало водород пероксидот да реагира со сите органски молекули во близина за да формира големи количини на јаглерод диоксид – што е токму она што го детектирал инструментот“, пишува научникот.
Ни треба нова мисија на Марс
Шулце-Макух исто така смета дека ни треба нова мисија на Марс, која првенствено би била насочена кон откривање на животот.
Така, неговите и други хипотези би можеле да се проверат. Исто така, треба да ги истражи потенцијалните живеалишта на Марс, како што се јужните висорамнини, каде што би можел да постои живот во солените карпи во близина на површината, мислам. „Едвај чекам да започне таква мисија“, додава германскиот научник на крајот од својот придонес.
