Како вода во када која кружи околу одводот, планетата далеку од Земјата се движи кон својот неизбежен темен крај – смртта на ѕвезда.
Астрономите ја набљудуваат егзопланетата позната како Кеплер-1658б чија орбита се намалува околу нејзината ѕвезда домаќин што умира. Теориите го предвидоа овој тип на сценарио за судниот ден, но научниците велат дека ова е прв пат во историјата да забележат такво нешто што се случува „во живо“ во вселената, пишува Mashable.
Откритието беше објавено во понеделникот во The Astrophysical Journal Letters и открива нови информации за долготрајната смрт што чека многу светови, вклучувајќи го и нашиот. Научниците веруваат дека Сонцето, сега во средниот век, еден ден би можело да ја уништи Земјата на сличен начин, милијарди години од сега.
Она што ќе се случи следно со егзопланетата е прилично мрачно. Имено, планетата ќе се приближува сè поблиску додека конечно не се удри во ѕвездата. Ова ќе се случи во следните (според вселенските стандарди) 3 милиони години или помалку, тврди НАСА. Овој научен процес се нарекува „орбитално распаѓање“, што се однесува на патеката што планетата ја поминува околу својата ѕвезда.
Кеплер-1658б е класифициран како „жежок Јупитер“, што значи дека е гасен џин како нашата соседна планета, но многу поблиску до ѕвездата што орбитира отколку Јупитер до Сонцето. Егзопланетата, сместена во систем оддалечен околу 2.600 светлосни години, е осум пати поблиску до својата ѕвезда отколку што е Меркур до Сонцето. Со други зборови, потребни се помалку од четири дена за да се направи целосен круг околу ѕвездата.
Истражувачите се мачеа да пронајдат егзопланети со намалени орбити бидејќи процесот е бавен и тежок за мерење. Шрејас Висапрагада, главен автор на студијата во Центарот за астрофизика Харвард и Смитсонијан, откри дека орбитата на Кеплер-1658б се намалува бавно, со 131 милисекунда годишно. Користејќи ги набљудувањата од три телескопи, научниците открија дека движењата на Кеплер-1658б постојано се намалуваат во текот на изминатите 13 години.
Научниците веруваат дека плимата и осеката се причина за овие смалени орбити. На Земјата, гравитациското притискање и влечење помеѓу планетата и Месечината е катализатор. За Кеплер-1658б, тоа е интеракција со неговата ѕвезда. Гравитацијата ја искривува формата на секое тело, а промените ослободуваат енергија, или доближувајќи или подалеку два објекти.
Но, научниците сè уште не ја разбираат јасно оваа динамика.
„Сега кога имаме докази за планетарна инспирација околу еволуирана ѕвезда, навистина можеме да почнеме да ги усовршуваме нашите модели на плима физика“, се вели во соопштението на Висапрагада. „Системот „Кеплер-1658“ може да служи како небесна лабораторија на овој начин во наредните години, а со секаква среќа, наскоро ќе има уште многу такви лаборатории.
