Во реалноста како што ја знаеме, сè на крајот умира, дури и најсветлите ѕвезди. Но, најсјајните ѕвезди се оние кои всушност живеат најкратко во универзумот.
Овие ѕвезди го трошат целиот водород што го имаат за неколку милиони години, а потоа експлодираат како брилијантни супернови. Остатоците од нивните јадра пропаѓаат во неутронска ѕвезда или црна дупка, а овие мали, темни објекти ја фрлаат нашата галаксија како космички гробишта, пишува Zimo.
И неутронските ѕвезди и ѕвездените црни дупки тешко ги откриваат астрономите. Неутронските ѕвезди, на пример, се во дијаметар само околу петнаесет километри, и освен ако нивните магнетни полови не се порамнети така што ги гледаме како пулсари, тие обично остануваат незабележани.
Ѕвездените црни дупки се уште помали и не испуштаат сопствена светлина. Некои се појавуваат како микроквазари кога ја консумираат масата на придружна ѕвезда, но повеќето од нив може да се видат само кога ќе поминат меѓу нас и некоја подалечна ѕвезда.
Астрономите не забележале доволно од овие ѕвездени остатоци за да создадат космичка мапа на нивните локации во универзумот, но една неодамнешна студија во научното списание Monthly Notices of the Royal Astronomical Society ги моделираше регионите во вселената каде што би можеле да ги најдеме.
Авторите на студијата ја разгледаа распределбата на ѕвездите во нашата галаксија и симулираа како ѕвездените остатоци може да се влечат и оттргнат од интеракции со други ѕвезди. Бидејќи овие „гробни ѕвезди“ се типично постари од сегашните ѕвезди во галаксијата, тие имаа повеќе време да преминат кон нови орбитални патеки.
Духовите ги напуштаат гробиштата
Распределбата на овие ѕвезди е во рамнина три пати подебела од рамнината на видливиот Млечен Пат. Но, авторите на гореспоменатата студија открија еден аспект од нивната дистрибуција што беше прилично изненадувачки. Имено, околу една третина од овие стари мртви ѕвезди се исфрлени од нашата галаксија. Во нивниот модел, една третина од ѕвездите доживеале блиска меѓуѕвездена средба што им дала такво забрзување што на крајот ќе го избегнат гравитационото влечење на Млечниот Пат.
Повеќе фигуративно кажано, духовите ги напуштаат гробиштата. Тоа значи дека со текот на времето Млечниот пат „испарува“, односно губи маса, што е неочекувано откритие од астрономите. Научниците знаат дека малите јата ѕвезди како што се глобуларните јата можат да испарат, но Млечниот Пат е многу помасивен, па се сметаше дека долгорочното испарување е минимално.
Друг аспект на моделот што беше изненадувачки беше тоа што овие ѕвездени остатоци се прилично рамномерно распоредени низ Млечниот Пат. Ова значи дека повеќето ѕвезди треба да имаат остаток од ѕвезди во рок од сто светлосни години од себе. За Сонцето, најверојатното растојание од најблискиот ѕвезден остаток е околу 65 светлосни години. Значи, би можеле да имаме небесен дух во нашиот двор без воопшто да го знаеме.
