Лесниот допир на раката, тапкањето по рамото или топлото ракување има корисен ефект врз личноста. Пријатните допири влијаат на физичкото и психичкото здравје и се важни за животот.
Допирите можат да имаат смирувачки ефект врз нас, ако сме возбудени или очајни. Бидејќи тие влијаат на нашето дишење, температурата на телото, функциите на црниот дроб и го регулираат хормонот на стрес кортизол. Тоа е показател за јачината на стресот.
Џулијан Пахајзер од Институтот за когнитивна неврологија на Универзитетот Рур во Бохум ги истражувал позитивните ефекти на допирот. Со својот тим, во кој имало научници од Германија и Холандија, тој анализирал околу 130 меѓународни студии, пишува ДВ.
„За луѓето кои беа во болка или страдаа од стравови или депресија, допирот беше исклучително корисен“, вели Паххајзер. „Кај болестите на срцето и протокот на крв, на пример со висок крвен притисок или забрзан пулс, не најдовме толку силни ефекти. Навистина, допирите помогнаа и за ублажување на болката или други тешкотии, но ефектот беше многу послаб и траеше пократко.
Научниците го анализираа и прашањето за влијанието во однос на тоа од кого потекнуваат допирите и дојдоа до неверојатен резултат. „Откривме дека, да речеме, допирот на робот или одредени предмети како тераписки ќебиња, перници или плишани животни има многу силни, позитивни ефекти врз здравјето“, вели Пакхајзер.
Мозокот го класифицира допирот
Кога се допираат, се активираат специфични нервни патишта во нашата кожа, таканаречените Ц-тактилни влакна. Тие му кажуваат на мозокот дали допирот треба да се класифицира како пријатен или непријатен и да има директна врска со „центарот за награда“ во мозокот. Со лесно, пријатно галење се ослободува хормонот на среќата допамин, кој позитивно влијае на психата.
Недостатокот на физички контакт може негативно да влијае на нашето здравје. Тоа го покажа и недостатокот на контакт и допир за време на короната. Многу луѓе мораа да живеат во изолација, беа изолирани, немаа речиси никаков контакт со пријатели и познаници. Ако недостига физичка близина, лицето развива силна потреба за допир и човечка близина.
Тоа влијае и на многу постари луѓе кои можеби живеат изолирани во домови за стари лица или во болници поради здравствени проблеми. Често им недостасуваат допири.
Физички и психолошки последици
Допирите поттикнуваат подобра циркулација на крвта, го зајакнуваат имунолошкиот систем и ја ублажуваат болката. Терапевтските допири како масажа или физиотерапија може да го забрзаат зараснувањето на раните и да ги ублажат хроничните тешкотии.
На психолошки план, допирите значително придонесуваат за стабилизација на расположението и ја зајакнуваат самодовербата. Луѓето кои живеат во средина исполнета со нежен допир покажуваат помала склоност кон страв и депресија и генерално се позадоволни.
Доколку не се допираме доволно често и интензивно, се зголемува нивото на кортизол во нашето тело, а со тоа и ризикот од срцев и мозочен удар.
Shutterstock
Колку почесто, толку поефикасно
Научниците анализирале и колку треба да бидат чести допирите и колку долго треба да траат за да се постигне најпозитивен ефект. „Неколку пократки допири што се случуваат почесто се чини дека го подобруваат позитивното влијание врз здравјето“, вели Пакхајзер.
Ако прашате некого дали е подобро еднаш да одите на долга масажа или да се гушкате три до четири пати, одговорот од научната студија е јасен: „Прегратките помагаат повеќе, дури и ако траат помалку“, вели Пакхајзер. Условот е и двајцата да сакаат прегратка или допир и да се развие позитивно чувство.
Прв физички контакт
За новороденчињата допирот е исклучително важен. Како по правило, тоа се допири со мајката. Сетилото за допир е првото што се развива кај нас луѓето. Бебето уште пред да ги отвори очите, чувствува физичка топлина и допири кои му даваат чувство на грижа и сигурност.
Бебињата кои редовно се држат и милуваат се развиваат подобро физички и психички од децата кои имаат мал физички контакт.
Контактот кожа на кожа со мајката го стимулира лачењето на хормонот окситоцин. При раѓањето, тој влијае на трудницата да започне породување и да воспостави блиска врска помеѓу мајката и детето.
Но, дури и кај возрасните, окситоцинот игра важна улога, бидејќи е поврзан со меѓучовечките односи, делува смирувачки и релаксирачки на нашето тело. Сè додека живееме, тој хормон останува важен за нас луѓето, бидејќи ја поттикнува потребата за блискост и допир.
