Еден од најголемите балкански актери нè напушти.
Жарко Лаушевиќ почина денеска на 63-годишна возраст. Зад себе остави прекрасна кариера, но и семејството – сопругата Анита и децата Душан, Асја и Јана.
За својот живот ги напишал автобиографските книги „Падре, идиоте!“, „Втората книга“, „Година минува, ден никогаш: дневник на еден затвореник“ и „Сè поминува дури и доживотна“. Во оваа последната се наоѓа еден особено потресен дел, писмото што Жарко Лаушевиќ и го напишал на сопругата Анита од затвор. Го пренесуваме во целост.
„Ангелу мој предобар, Анито моја!
Јас сè уште сум тука и ќе те сакам како куче, лојално, не земајќи храна од туѓи раце. Низ маглата на третото утро на месецот декември, низ некоја неразбирлива линија на земјината кора, низ нејзиниот голем мозок, еб… како оној на „Јебитер“ Милиќ од Мачва, пристигнувам до твоето подножје.
И ќе лежам таму, како куче, додека не ме избркаш како куче, или не ми дадеш малку нежност, надмено како куче.
Ако го фатат ова писмо, немојте да се чудите ако го добиете следното од одгледувачницата.
Да, се допрев вчера. Од вас. Имав. Знаеш како е… не знаеш. Ме буди, ме носи некаде, ме прави маж. И се преправа дека сум, но не сум.
Ме буди и ме води, но пак ме враќа, но грешната рака ме потсетува на тебе. Раката што убива, што пишува и чека. Без рима…
Само осамен оргазам… и засрамен.
Затвореник не е она што обичниот, неинформиран свет го има идејата за неа – неколку години поминати зад решетки, без право да се види со своите роднини, без право на каква било радост, без право на каква било удобност и приватност.
Тоа не е.
Тоа е најголемиот шок за сите што пристигнале овде.
Тоа е затвор – потрага среде ноќ, прекинат млаз топла вода по твоето натопено тело, украдено писмо, одземени ракотворби, ароганција и негрижа на полуписмена секретарка, која некаде го изгубила твоето барање, бидејќи минатата Ноќта таа повторно го имаше истиот очајнички секс со нејзиниот покоен повратник во креветот, бракот и алкохолот.Затвор е кога ќе ти ја прекинат посетата, од чист мир, затоа што се огласи некој аларм, тоа е затвор кога ќе ти држат телеграма дека весниците веќе пишуваат, а ти не си добил, затвор е кога си славен, па толку си познат, толку ја спомнуваат мајка ти…
