Покрај православните манастири на територијата на Србија и Острог во Црна Гора, Света Гора во Грција е омилено место на сите православни аџии.
Она што на сите им паѓа во очи, покрај начинот на кој монасите живеат и му служат на Бога, е и костурницата на манастирот каде почиваат черепите на монасите. Она што особено ги интригира сите е причината за тоа како и зошто се чуваат на овој начин, но и прашањето што се прави со останатите тела на починатите монаси.
Пред неколку векови, телата на оние кои дошле на Атон за да го напуштат стариот живот и да започнат нов, експериментален, се погребани на гробиштата, кои имаат многу мала површина.
Според оние кои имаа можност да ги посетат манастирските гробишта, тоа е само неколку метри квадратни. Причината за тоа е иста веќе неколку стотици години.
Имено, кога монахот ќе умре, неговото тело не се капе, ниту се менува, а ако умрел без маниција, се става на него. Овој обред го врши светиот отец избран од игуменот, кој се грижи покојникот да има монашки крст (полиставрион) над неговата мантија.
После тоа, лицето му се покрива, а телото се положува на расата (надворешна мантија со широки ракави) и потоа се започнува со шиење на покојникот внатре. Конечно, на неговите гради е поставена икона на Пресвета Богородица.
Монах до череп
Вака подготвеното тело, по скромен погреб како што налага монашкиот живот, се положува во земја, а за да се спречи оштетување на черепот поради слегнување на земјата, над лицето се поставува мермерна плоча. На овој начин, покојникот поминува меѓу три и седум години во земјава.
Откако ќе поминат најмалку три години, скелетот на починатиот се отстранува од земјата. Таа работа им припаѓа на помладите монаси кои ја вадат ткаенината од коските, а потоа ги плакнат со бело вино и ги капат во темјан. Черепите се поставени на полица во внатрешноста на костурницата, додека коските се чуваат во заедничка крипта.
Според верувањата кои владеат на Света Гора, со мирисот и бојата на коските може да се процени која од нив ќе заслужи место во рајската населба.
Имено, ако коските се жолти и мирисаат на босилек, тогаш покојникот се смета за праведен. Исто така, не е невообичаено името на починатиот монах да се пишува на предната страна на черепот, заедно со годината на смртта. Така складираните коски и черепи на монасите го чекаат воскресението.
Она што е особено возбудливо е фактот дека сите тие се еднакви по смртта, а како доказ за тоа најмногу се наведуваат моштите на монахот кој бил градинар, кои се чуваат посебно бидејќи се со жолта боја.
За разлика од нас, обичните смртници кои се стремат кон материјално богатство, монасите кои го посветиле својот живот на искушенија и служење на Бога, не се стремат кон скапи погреби, прескапи ковчези, споменици, па дури и капели кои често повеќе личат на стан отколку на место каде некој почива.
Иако нивните черепи сместени на полиците на прв поглед изгледаат морбидно, тие само не потсетуваат дека во смртта сите сме еднакви, и дека се е во земниот живот, пишува Српскаинфо попатно.
