Колку долго живеат животните е поврзано со стапката на мутација во нивниот генетски код, според студијата што ја пренесе Би-Би-Си.
Научниците открија дека цицачите – од тигри до луѓе – имаат приближно ист број мутации до моментот на смртта во староста.
Но, животните кои живеат пократко имаат тенденција да имаат побрзи мутации, покажува анализата на 16 видови.
Научниците велат дека тоа помага да се објасни зошто старееме и фрла светлина на една од најзбунувачките тајни на ракот.
Експертите оценија дека откритието на научникот од институтот „Добредојде Санџер“ е „зачудувачки“ и „го поттикнува размислувањето“.
Мутациите се промени во упатствата за градење и управување со нашите тела – нашата ДНК.
Одамна е познато дека овие мутации се во коренот на ракот, но дали тие биле важни за стареењето се дебатира со децении.
Научниците во Сангер велат дека го создале „првиот експериментален доказ“ што сугерира дека се.
Тие анализирале колку брзо се случуваат мутации кај видовите со различен животен век. Тие гледаа, меѓу другото, ДНК на мачка, куче, суштество, жирафа, коњ, човек, лав, глушец, зајак, стаорец, лемур и тигар.
Студијата, објавена во списанието Nature, покажа дека глувците имаат речиси 800 мутации годишно за време на нивниот краток животен век, кој трае нешто помалку од четири години.
И колку подолго живеат животните, толку помалку мутации имаат годишно. Кучињата имаат околу 249 мутации годишно, лавовите 160, а жирафите 99. Луѓето во просек имаат 47.
Еден од научниците, д-р Алекс Каган, рече дека шемата е „импресивна“ и дека е „навистина изненадувачки и возбудливо“ што сите животни во студијата имале „околу 3200“ мутации во текот на нивниот живот.
Ако човечката ДНК мутира со иста брзина како кај глувците, би умреле со повеќе од 50.000 генетски промени.
„И покрај нивниот различен животен век, цицачите имаа ист број мутации на крајот од својот живот“, изјави д-р Каган за Би-Би-Си.
„Тоа е таа бројка, но што значи тоа? Тоа е мистерија за нас“, рече тој.
Можно е клетките во телото да достигнат клучен број мутации, а потоа да исчезнат. Исто така, постојат идеи дека „неколку клетки кои се однесуваат лошо“ почнуваат да заземаат важно ткиво, како што е срцето, а органите стареат затоа што веќе не функционираат правилно.
Сепак, малку е веројатно дека стареењето ќе се сведе на еден процес во клетките на нашето тело.
Се смета дека скратувањето на теломерите и епигенските промени исто така играат улога. Меѓутоа, ако мутациите имаат влијание, тогаш прашањето е дали постојат начини да се забави генетското оштетување или дури и да се поправи.
Научниците сакаат да видат дали оваа шема важи за целиот жив свет или само за цицачите. Нивната цел е да додадат риба во анализата, вклучувајќи ја и гренландската ајкула, која може да живее повеќе од 400 години и е најдолговечниот ‘рбетник во светот.
Постои загатка во науката за ракот позната како „Парадоксот на миленичињата“ – зошто големите, долговечни животни немаат висока стапка на рак?
Колку повеќе клетки има во вашето тело и колку подолго живеете, толку се поголеми шансите една од нив да стане канцерогена. Тоа би требало да биде страшна вест за слоновите и китовите.
„Китовите имаат трилиони повеќе клетки. Тие не треба да постојат бидејќи би имале рак пред полнолетството“, вели д-р Каган.
Големите животни обично живеат подолго, па нивната побавна стапка на мутација може да помогне да се објасни парадоксот, но научниците велат дека тоа е далеку од целата приказна.
Кртовите и жирафите живеат ист број години со слична стапка на мутација, и покрај фактот што жирафите се илјада пати поголеми.
„Би очекувале стапката на мутација на жирафата да биде уште помала, но како големината на телото да не е важна“, рече Каган.
Наместо тоа, научниците велат дека треба да се развијат други методи за борба против ракот – што би можело да поттикне нови начини за лекување на ракот.
На пример, слоновите имаат повеќе копии на ДНК кои ги потиснуваат туморите.
Д-р Александар Горелик и д-р Камила Наксерова од Медицинскиот факултет на Харвард изјавија дека јазот помеѓу 47 човечки мутации годишно и 800 глувци е огромен.
„Оваа разлика е зачудувачки, со оглед на големите вкупни сличности помеѓу човечкиот и геномот на глувчето. Тие резултати предизвикуваат размислување“, вели тој.
