Рамото е единствениот зглоб во човечкото тело со најголем опсег на движења. Всушност, тоа е збир на зглобови кои го поврзуваат багажникот со раката. Се состои од клавикула, скапула, хумерус, како и неколку лигаменти и мускули. Поради својата сложеност, често се нарекува комплекс на рамо.
„Еволутивниот развој на човечката раса овозможи двоножна поддршка и комплексот на рамената се приспособи на новите услови во согласност со специфичните барања кои произлегуваат од исправена положба. Доброто осеоартикуларно усогласување кое е потребно за носење тежина во предните екстремитети на четириножните е жртвувано за да се постигне поголема мобилност на ткивото, за да се овозможи поголем опсег на движења во рамото и да се олесни фаќањето. Стабилноста на рамениот зглоб ја обезбедуваат мекоткивните елементи“, вели за порталот N1 д-р Југослав Маринковиќ, ортопедски хирург.
Тој додава дека рамото е единствениот висечки зглоб во човечкото тело кој со правилно функционирање и дава сила и стабилност на раката и овозможува адекватна функција на раката. Со оглед на големиот број на пасивни (неволни) и активни (доброволни) мекоткивни елементи, секое нарушување на функцијата на еден од нив влијае на целиот комплекс, односно на целата рака, според нашиот соговорник.
Според него, болката во рамото е трета најчеста кај човечката популација, веднаш по главоболката и болките во грбот.
„Денес знаеме дека болката се јавува почесто кај постарите лица, жените, дебели, дијабетичари, пушачи, лица со емоционални потешкотии, работници кои работат со кренати раце, при повторувачки задачи, изложеност на вибрации, принудни позиции на работа“, рече тој. тој.
Може да биде акутен, обично предизвикан од повреда, или хроничен кога трае со месеци или години.
„Болката претставена во рамото може да потекнува од мекоткивните структури на рамениот комплекс, може да биде од коскено потекло (повреди, фрактури), невролошки проблеми на централниот и периферниот нервен систем, но и од други, далечни структури, повеќето често вратот и најчесто на задниот дел од рамото, а може да биде последица и на ревматолошки заболувања и тумори“, вели соговорникот на порталот Н1.
Д-р Маринковиќ посочува дека современиот начин на живот, интензивното вежбање и работењето на компјутер предизвикуваат помладите пациенти да доаѓаат на ортопедската клиника се почесто.
„Економскиот аспект станува сè поважен – како во однос на потрошувачката на материјали за лекување, така и во однос на бројот на работни денови што пациентите ги поминуваат на боледување“, нагласува тој.
Болката може да се појави на предната, надворешната и задната страна на рамото. На предната страна на рамото, има болка предизвикана од зглобни структури. Најчесто се шири на предната и внатрешната страна на надлактицата, а потоа на подлактицата и раката.
„Најпрво се јавува болка при надворешни ротациони движења, а потоа и други движења, кои со текот на времето се намалуваат. Една од важните информации што ги добиваме од пациентите е дека не можат да спијат на заболеното рамо. Ако терапијата не се започне навреме, може да доведе до состојба наречена „замрзнато рамо“, кога раката е целосно нефункционална“, објаснува д-р Маринковиќ за порталот N1.
Тој додава дека дијагнозата на проблемот започнува со разговор со пациентот и низа клинички тестови кои се едноставни за изведување, но неизмерно важни.
„Секако после тоа е потребно да се направи рендген на рамото за да се исклучи постоењето на промени во коскените структури. Оштетувањето на меките ткивни елементи најдобро се покажува при ултразвучен преглед, кој за разлика од другите зглобови овде е од големо значење бидејќи повеќето важни структури се наоѓаат под кожата и добро се визуелизираат. Ако и тогаш не се постави дијагноза, потребно е да се направи магнетна резонанца на рамото, каде што со голема прецизност може да се види оштетување во самиот рамен зглоб предизвикано од повреди“, наведува тој.
По поставувањето на дијагнозата започнува терапијата која пред се вклучува нестероидни антиревматски лекови, физикална терапија, инјекции со кортикостероиди и на крајот хируршки третман, додава тој.
„Претходно, поради непознавање на патофизиолошките механизми во рамениот зглоб, дијагнозата на PAHS (periartitis humeroscapularis) често се вклучуваше во лекарските наоди, кои се покажаа како широки, нејасни и неточни. Денес, со голема сигурност, современите дијагностички методи можат точно да го лоцираат проблемот и да обезбедат соодветен третман“, вели тој.
Д-р Маринковиќ посочува дека терапијата на болното рамо во светот, но и кај нас, се уште е предмет на дискусија меѓу експертите и неоперативно и оперативно.
„Оштетувањето на тетивите на ротационата манжетна, промените на тетивата на долгата глава на бицепсниот мускул на надлактицата, акумулацијата на наслаги на калциум и нестабилноста предизвикана од дислокација на рамото најчесто го носат пациентот во операциона сала. посочува.
Различни ортопедски училишта имаат различни пристапи за решавање на проблемот, но најважно е терапијата да биде подеднакво успешна, нагласува соговорникот.
„Во овој момент, особено би се осврнал на групата пациенти чии поплаки почнуваат без повреди, постепено. Пациентите полека се навикнуваат на болката и го планираат и водат својот живот во согласност со нивните ограничувања. Овие пациенти често посетуваат лекари од различни специјалности, но многу често без значителен успех“, вели тој.
Тој наведува дека најчести причини за оваа состојба се промените на т.н. ротациони манжетни, кои потоа се пренесуваат на тетивата на долгата глава на мускулот на бицепс брахиј, кој во жаргон се нарекува „пословичен посинок“ затоа што е обвинет за сè лошо што се случува во рамениот зглоб.
„Најверојатната причина за ова е што завршетоците на овие тетиви учествуваат во изградбата на обвивката на тетивата на долгата глава на хумерусниот мускул. Тетивата во еден дел минува низ зглобот, а потоа надолу поминува низ коскено-тетивачкиот тунел и во тој дел е обвиткана со внатрешната мембрана на рамениот зглоб. „Секое нарушување во зглобот предизвикува зголемено лачење на зглобна течност, а следствено се зголемува притисокот во тој крут дел од тунелот, што доведува до дегенеративни промени на тетивата“, посочува тој.
Тој додава дека постојат различни техники за решавање на овој проблем и посочува дека „упорните тегоби кои не одговараат на физички третмани и аналгетичка терапија се решаваат хируршки“.
„Како што споменавме претходно, рамото е шарка, ефектот на гравитацијата е неизбежен. Таа е сеприсутна и бесплатна, но во овој случај ни создава проблеми, особено ако не го користиме адекватно сето она што ни го дала природата. Мој совет до пациентите би бил да прават движења за кружење на рацете барем еднаш дневно, по можност наутро или пред спиење. Ова движење ни овозможува правилна циркулација на зглобната течност и соодветна исхрана на зглобната ‘рскавица“, советува докторот.
Кога одмарате, пожелно е да ги ставите рацете над главата бидејќи во таа положба тетивите на ротационата манжетна не се напнати, додава тој.
„Во сите други случаи овие благородни структури се под тензија. И третата важна работа што можете да ја направите за вашите раменици е повремено да ги обесувате рацете на шипка или гранка и да висите неколку секунди. „Истегнувањето на овие тетиви има корисен ефект врз нивната структура“, нагласува тој.
Тој советува и дека, доколку имате поплаки подолг временски период, неопходно е да се консултирате со ортопед за да започнете со адекватен третман.
„Болката не е нормална состојба, туку сигнал со кој телото ни кажува дека нешто не е во ред. Со современи дијагностички методи и терапевтски процедури, денес можеме значително да ја намалиме можноста за трајни промени кои бараат големи хируршки интервенции, како што е поставување на протеза за рамо“, вели д-р Југослав Маринковиќ за порталот N1.
