Војниците и муницијата се критично потребни, а Украина го нема ниту едното ниту другото, додека Западот не е во состојба да се натпреварува со Русија во производството на оружје, е еден од заклучоците на опсежна анализа на Волстрит Џурнал.
Анализата е на Јуџин Румер, поранешен разузнавач за Русија во Националниот разузнавачки совет на САД. Тој работел на руските прашања во администрациите на претседателите Џорџ Буш и Бил Клинтон, а сега работи во Фондацијата Каренги.
Анализата ја пренесоа повеќе западни медиуми со насловот дека „на САД им сменува оружје за Украина“. Оригиналниот наслов гласи „Време е да се стави крај на магичното размислување за поразот на Русија“.
Во почетокот на анализата се вели дека рускиот претседател Владимир Путин со самодоверба гледа на двегодишнината од војната во Украина. Се тврди дека „бурата на Блискиот Исток доминира во насловите, а двопартиската поддршка за Украина во САД е нарушена од поларизацијата и дисфункцијата во Конгресот, а да не ги спомнуваме про-Путин наклонетоста на републиканскиот претседателски кандидат Доналд Трамп“.
Исто така, стои во написот, „силно очекуваната украинска контраофанзива не го постигна пробивот што би му дал на Киев силна рака за преговори“.
Бунтот на Пригожин само го зајакна Путин
Понатаму, аналитичарот Румер дава слика за „нескршливиот Путин“ со следните зборови:
„Путин има причина да верува дека времето е на негова страна. На линијата на фронтот, нема индикации дека Русија го губи она што стана војна на трошење. Руската економија е погодена, но таа не е скршена. Парадоксално, власта на Путин беше зајакната по неуспешниот бунт на Евгениј Пригожин во јуни. Народната поддршка за војната останува солидна, а поддршката на елитата за Путин не е скршена“.
Санкциите повеќе му сметаат на Западот?!
Потоа доаѓа економскиот дел. Русија, според него, излегла како победник против санкциите од Западот.
„Ветувањата на западните официјални лица за заживување на сопствените одбранбени индустрии се судрија со бирократските и тесните грла на синџирот на снабдување. Во меѓувреме, санкциите и извозните контроли ги попречија воените напори на Путин многу помалку од очекуваното“, анализира Румер, потсетувајќи дека, од друга страна, Украина е зависна од инфузијата на пари од Западот.
Тој вели и дека Путин едноставно одлучил да стане „помлад партнер на Кина“ на краток рок и дека 50 отсто од рускиот увоз е од оваа земја.
Путин очекува да се договори со Трамп
„Путин не чувствува никаков притисок да ја заврши војната или се грижи за неговата способност да ја одржува повеќе или помалку на неодредено време“, продолжува прогнозата на Румер. А малку подоле во текстот се вели:
„Во најмала рака, Путин очекува дека американската и европската поддршка за Украина ќе се расипе, дека Украинците ќе се изморат од бескрајниот терор и уништување што им се нанесуваат и дека комбинацијата од двете ќе му овозможи да ги диктира условите за договор за да се стави крај на војна и тврдат победа. Од негова перспектива, идеална личност да склопи таков договор е Доналд Трамп, доколку се врати во Белата куќа во јануари 2025 година“.
Трката за нуклеарно оружје е поважна од оружјето за Украина?
Потоа анализата се осврнува на оружјето велејќи дека Путин е подготвен да вооружи сѐ.
„Рускиот лидер е подготвен да вооружи сѐ што има на располагање за да победи во војната во Украина. Контролата на нуклеарното оружје и европската безбедност сега се заложници на инсистирањето на Русија Западот да ја прекине поддршката за Украина. Она што останува од рамката за контрола на оружјето од времето на Студената војна ќе биде целосно исчезнато во 2026 година, а постои зголемен ризик од непредвидлива тристрана трка за нуклеарно вооружување меѓу САД, Русија и Кина“.
Магичното размислување на Западот
Конечно, Румер открива како Западот со своето магично размислување за војната мислел дека лесно ќе ја намами Украина да седне на преговарачкото столче и побрзо да ја заврши војната.
„Она што западните лидери очигледно не го направија е да се израмни со нивната јавност за трајната природа на заканата од охрабрената, ревизионистичка Русија. Тие премногу често се препуштаа на магично размислување – обложување на санкции, успешна украинска контраофанзива или трансфер на нови видови оружје за да го принудат Кремљ да дојде на преговарачка маса. Или се надеваа дека ќе го видат Путин соборен со пуч во палатата“.
Не е време за Студена војна туку за придобивање на Русите
Аналитичарот предупредува дека поентата не е Западот повторно да отпочне Студена војна со Русија, туку „ново стратешко отворање кон Русија што некако би можело да ја намами Москва подалеку од кинеската прегратка“. Тука Румер го спомнува обидот на Роналд Реган да го придобие Михаил Горбачов.
„Тоа не значи дека треба повторно да се бориме во Студена војна. Влегувањето во глобален натпревар со Кремљ не би било мудра инвестиција на американскиот престиж или ресурси. Тоа би нè оддалечило на бесмислена игра на удар со крт против која било и сите манифестации на руско влијание. Русија на Путин има малку цврста моќ или идеолошка привлечност што го направи Советскиот Сојуз толку влијателен во различни делови на светот“, подвлекува Румер.
Аналитичарот вели дека големо изненадување е дека Украина издржала досега и дека ја свела на прашина воената модернизација во која Путин инвестирал во последните 10 години. Тој вели дека е важно Украина да се движи кон „нејзиното вистинско место“, според него, „во Европа“.
Во заклучните пасуси Румер дури ја спомнува и можноста за долга или замрзната војна во Украина, но уште повеќе, меѓу Русија и Западот.
„Крајот на војната, кога и да се случи тоа, веројатно нема да ја смири конфронтацијата меѓу Русија и остатокот од Европа“.
