Според Вилхелм Блох, професор од спортскиот факултет во Келн, врвните спортисти имаат поголем ризик да развијат нарушувања во исхраната од другите луѓе.
Според Блох, дури 10 до 20 отсто од врвните спортисти имаат проблеми со исхраната, што може да резултира со долгорочни последици во форма на хормонална рамнотежа, менструален циклус, замор, депресија, остеопороза, болести на дигестивниот тракт.
Спортовите во кои е важна естетската привлечност, како што се гимнастиката, ритмичката гимнастика и скијачките скокови, како и тркачите на долги патеки, се особено изложени на овој проблем.
Вообичаеното име за овие проблеми е „анорексија атлетика“, а оваа тема привлече поголемо внимание во јавноста откако бројни спортисти го прекинаа молкот поврзан со овие борби.
Финскиот Формула 1 возач Валтери Ботас, француската тенисерка Каролин Гарсија и швајцарската биатлонка Лена Хаецки-Грос, меѓу другите, зборуваа за нивните проблеми со исхраната во неодамнешниот документарен филм „Страдање за злато“ на германската телевизиска компанија АРД.
„Поради напорните тренинзи се разболев и физички и психички. Сè излезе од контрола и почна да станува зависност“, изјави Ботас.
Но, дебатата за проблемите со тежината трае веќе некое време. Познат е случајот со германскиот ски-скокач Свен Ханавалд, кој во 2002 година стана првиот што ги освои сите четири станици на „Новогодишната турнеја“ во истата сезона, а подоцна имаше проблеми со анорексија и депресија.
Затоа, Меѓународната скијачка федерација (ФИС) го воведе индексот на телесна маса (БМИ) во 2004 година, кој се пресметува според висината и тежината на скокачот. Ако БМИ е премногу низок, скокачот мора да користи пократки скии за да ја изгуби предноста од недоволна тежина.
„Би сакал повеќе спортови да се занимаваат со ова прашање и да ги воведат потребните мерки“, рече Блох.
