Еден од најголемите југословенски играчи Жарко Лаушевиќ почина по тешко боледување. Неговиот живот се преврте наопаку на врвот на славата кога мораше да оди во затвор. Актерот, чија судбина потсетува на античка трагедија, „замина кога штотуку му се отвораа крилјата“, ја коментираше неговата смрт српскиот актер Воислав Воја Брајовиќ за Би-Би-Си.
На 64-годишна возраст, во Белград по кратко, но тешко боледување, почина Жарко Лаушевиќ, кој е роден во Цетиње и важеше за едно од најистакнатите актерски имиња во 80-тите години на минатиот век на тогашниот југословенски простор. Неговата актерска кариера остана во сенка на убиство во 1993 година, за кое мораше да оди во затвор.
Се прослави набргу по дипломирањето на Факултетот за драмски уметности во Белград во 1982 година и приклучувањето на Југословенскиот драмски театар, играјќи ја улогата на криминалец во култната српска телевизиска серија „Сив дом“ и улогите во филмовите како Шмекер (1986), Тоа Се случи на денешен ден (1987), Браќа по мајка (1988), Борба на Косово (1989), Кажи ми зошто ме остави (1993) и Подобро да се кандидирам (1993), списа српската новинска агенција Танјуг.
За својата работа добил многу награди, меѓу кои и Златната арена Пула во 1987 година за улогата на партизански поручник во филмот Офицер со роза и на фестивалот Стеријина позорје за насловната улога во претставата Свети Сава (1990).
„Година поминува, ден никогаш“
Во 1993 година Лаушевиќ уби двајца од групата хулигани во самоодбрана пред кафуле во Подгорица, а третиот тешко го повреди, за што беше осуден на 13 години затвор, но подоцна казната му беше намалена на четири години. Во САД се преселил во 1999 година, а во 2001 година со одлука на Врховниот суд повторно е осуден на 13 години затвор, но десет години подоцна тогашниот претседател на Србија, Борис Тадиќ, го помилува.
По излегувањето од српски затвор, заминал во Америка, каде поминал повеќе од десет години и напишал неколку книги за неговото искуство во затворот, пренесува српски Би-би-си.
Сето ова се случува и доживува низ безмилосното искуство на затворот, обележано со вина и неправда, тој го опиша во автобиографското дело Leto mine, dan never, објавено во 2013 година или две години по објавувањето на оригиналот во словенечки превод на Лили Потпара, го објави издавачката куќа Модријан. Книгата предизвика голем интерес и кај читателите и кај критичарите во земјите од поранешна Југославија, а во Србија дури стана и најпродаваната книга во последните неколку децении.
По излегувањето на словенечкиот превод на книгата, Словенечката кинотека подготви ретроспектива и тркалезна маса посветена на авторот, кој според покојниот режисер Душан Јовановиќ, сè му се случувало како на филм. „Неговата судбина во затвор има филмска карактеристика. Сè што му се случи подоцна му се случи веќе во филмовите. Убил човек, емигрирал, го изгубил семејството. Тоа беше дел од сето она што претходно и го донесе на југословенската публика како проблем во филмот“, објасни тогаш Јовановиќ.
Српската режисерка Бранка Бешевиќ Гајиќ сними и документарно-наративен филм за неговиот живот со наслов Лауш.
Колегите актери одговорија: „Тој си замина кога само што му се раширија крилјата“
Смртта на актерот за Би-Би-Си ја коментираше и српската актерка Мирјана Карановиќ која рече дека „никогаш нема да го заборави неговиот неодолив шарм, неговата духовитост, која беше меланхолична и некако неагресивна, толку нежна“.
„Факт е дека тој беше еден од најважните уметници на својата генерација, но и пошироко – еден од ретките на кои помладите генерации гледаат, кому му беше пример“, изјави и актерот Воислав Воја Брајовиќ. Би-Би-Си.
„Не можам да разберам дека си замина на возраст кога само му се рашируваа крилјата и кога сè уште го чекаа важни улоги… Неговата судбина некако е слична на античка трагедија“, додаде тој.
