Зошто на светот не му е доста од Пабло Пикасо? На 50-годишнината од неговата смрт, се чини дека апетитот за шпанскиот мајстор е незаситен, но по појавата на движењето #MeToo, некои се прашуваат дали сè уште можеме да го славиме овој отворено мачо и сексистички уметник како некогаш.
Керамиката на Пикасо, скулптурите на Пикасо, Пикасо и феминизмот, употребата на белото од Пикасо, познатите фотографии на Пикасо… има бескрајна серија изложби во знак на сеќавање на половина век од неговата смрт на 8 април 1973 година.
„Ги голтаме сите дела на Пикасо и сè уште сме ненаситни“, изјави за AFP внукот Оливие Видмаер-Пикасо, додавајќи дека е „фасциниран од бројот на куратори и историчари на уметност кои продолжуваат да наоѓаат нови начини да го истражуваат“.
Обидот да се објасни неговата сеприсутност е сосема друга работа.
Генијалноста на неговиот талент во комбинација со неговото појавување на почетокот на 20 век, токму кога последните бариери за слободно изразување исчезнуваа, му овозможија да истражува во сите правци.
Од неговите тинејџерски години до неговата смрт на Азурниот брег на 91-годишна возраст, тој никогаш не престанал да создава.
„Тој е над се“, вели Бернард Блистен, поранешен директор на Музејот за современа уметност Жорж Помпиду во Париз.
„Постојана иновација, патување низ сите големи струи на модерноста, 80 години континуирано експериментирање, желба да се задоволи и да се налути… сето ова е ненадминато“, изјави Блистен за AFP.
Тие не беа музи
Движењето MeToo не направи многу за да го разниша високиот пиедестал на угледот на Пикасо, бидејќи обвинувањата дека тој бил насилен женоженец ја доведуваат во прашање неговата големина и важност за светот на уметноста.
„Мораме да престанеме да зборуваме за жените во неговиот живот како „музи“. Некои од нив извршија самоубиство, затоа што полудеа“, изјави Емили Бувар, поранешна кустос на музејот Пикасо во Париз.
Исклучок беше Франсоа Жило, единствената љубовница која го напушти Пикасо. Таа го опиша како „суеверен, егоистичен тиранин“ и го надживеа 50 години.
Сепак, штетата на неговиот углед е ограничена.
Пикасо продолжува редовно да биде на врвот на листата на уметници со најголема заработка на аукција: неговите слики достигнаа цена од 494 милиони долари само минатата година, според Artprice. Во сето ова мора да се најде баланс, изјави Бувар.
„Пикасо присвои работи, па дури и луѓе“, рече таа. Неговите дела често зборуваа за насилство и сексуалност – често брутално и храбро искрени – но тој ги насочуваше овие чувства кон жените во својот живот. Разгледувањето на ова прашање би значело и дека за Пикасо зборуваме поинаку од вообичаено, но и поотворено“, рече Бувар.
Изложбата што кураторката Хана Гадсби, една од неговите најискрени критичари, ја поставува во Музејот во Бруклин ова лето ветува дека ќе го преиспита уметникот „преку феминистички објектив“.
Во меѓувреме, толпи луѓе се собираат за да ја видат многу „полесната“ ретроспективна изложба во музејот Пикасо во Париз, која ја постави модниот дизајнер Пол Смит.
Ова ни кажува дека сексуалната политика не направи ништо за да го поткопа задоволството добиено од уживањето во делата на Пикасо.
„Изложбата ја поставив на многу „декоративен“ начин, имајќи предвид дека мојата водечка идеја беше учениците и тинејџерите да дојдат и да ја видат неговата работа во поинакво светло“, изјави Смит за АФП.
Многумина од нас веќе ги имаат видено делата на Пикасо ширум светот, па се надеваме дека ќе можеме да го претставиме на нов начин“.
