Лука Дончиќ и Никола Јокиќ важат за најдобри кошаркари во светот, а покрај тоа што се од поранешна Југославија, имаат уште една многу важна сличност. И двајцата дојдоа во НБА со зрно сомнеж, пред се поради нивните физички карактеристики, бидејќи воопшто не наликуваа на „класичниот кошаркар“ на кој беа навикнати во Америка.
Првично, навиките на Јокиќ беа критикувани, со гласини дека е премногу бавен за НБА, а потоа и дека е премногу дебел. Низ истиот пат помина и Лука Дончиќ, од недоволно силен, слаб, до буцкаст кошаркар на чие тело му недостигаат изразени мускули. Очигледно, Лука Дончиќ беше дури и трејдуван од Далас во Лејкерс токму поради неговата тежина, бидејќи се проценува дека – и покрај тоа што ги одведе во финалето на НБА летово – тој „натрупа“ преку 120 килограми за време на опоравувањето од повредата.
Јокиќ до ден денес е критикуван за килограмите, иако е трикратен МВП, па може да се слушне дека е поуморен од другите затоа што не е доволно физички подготвен, што самиот играч од Сомбор го негира. Всушност, лабораторијата утврдила дека Дончиќ и Јокиќ се „уникатни“ поединци кои прават разлика во спортот токму поради своето тело.
Во 2014 година, Никола Јокиќ се појави во просториите на познатиот спортски научник Маркус Елиот во Санта Барбара. Станува збор за лабораторијата „P3“ (Peak Performance Project) во која се истражуваат карактеристиките и физичкиот потенцијал на спортистите, и каде фокусот повеќе не е на традиционалните мерења – висината, силата и брзината, туку на нешто покомплексно како што се спринт, вертикален скок и „притискање на клупата“. Има нешто повеќе од тоа…
Подвижноста на колкот, од која зависат страничните движења, па дури и брзината на скокање, или последователните скокови, беше на високо ниво, поради што Никола Јокиќ според неговите резултати се најде во групата на уникатни играчи. Или, како што ги нарекува Маркус Елиот – „швајцарските армиски ножеви“ на спортистите.
Да не го видеше тоа, ако го погледнеше Јокиќ пред десет години користејќи традиционални мерења, веројатно ќе го советуваше Денвер воопшто да не го зема. Впрочем, што да каже кога на тест ќе му дојде млад кошаркар со пивски стомак и вертикален скок од 43 сантиметри, најлошото што го видел до тој момент. Наместо тоа, Јокиќ всушност беше повеќе од солиден во секоја категорија што ја разгледуваше лабораторијата „Р3“, добивајќи „четворка“ (оценка Б) во апсолутно сè, што прави разлика.
Лука Дончиќ е исто како него, но и можеби најголемата ѕвезда во американскиот спорт во моментов по квотербекот Патрик Махомес, кој го предводеше својот тим до уште еден Супербол и се заканува да го собори Том Брејди.
Токму фотографијата на Махумс, на која се гледа со сериозен стомак, предизвика огромна дискусија меѓу фановите за тоа како треба да изгледа еден вистински спортист. Дали треба да се „изваја“ како Џанис Антетокунмпо или пак му се дозволува да биде малку поопуштен како Лука Дончиќ или Никола Јокиќ?
Физиката на Махомес, со неверојатни 14 проценти телесни масти, му обезбедува стабилност, флексибилност и заштита, наместо да се фокусира само на мускулната маса.
Има и посебен израз „Dad Bod“ – најблиску до градбата на класичен „локален татко“ кој е „атлетски буцкаст“, силен без дефиниција – што важи за Махумс, Дончиќ и Јокиќ. Оваа необична фигура за спортистот не претставува отежнувачка околност за нив, како што тврдат класичните истражувања, туку всушност е нивната најголема предност во атлетиката и во секоја друга смисла.
– Можете да помислите дека тој е класичен татко што го носи своето дете на фудбал – рече познатиот американски фудбалер Тајрик Хил за Махомес, а на многу други не им требаше долго време да го забележат неговиот израз.
„Елиот би сакал луѓето да престанат да се потпираат само на изгледот кога го оценуваат атлетизмот. Она што е убаво не е секогаш функционално и вреди да се размислува за следниот пат кога ќе се погледнете во огледало во теретана“, се вели во написот „Атлетика“ кој штотуку ги поврзува Дончиќ, Јокиќ и Махомес.
