Додека повеќето од нас ја земаат земјата под нашите нозе здраво за готово, во нејзините сложени слоеви, како страници на книга, историјата на Земјата е напишана. Нашата историја.
Истражувањата покажуваат дека има малку познати поглавја во таа историја, длабоко во минатото на Земјата. Всушност, се чини дека јадрото на Земјата има друго, уште подлабоко јадро во него, пишува Science Alert.
„Традиционално, нè учеа дека Земјата има четири главни слоеви: кора, обвивка, надворешно и внатрешно јадро“, објасни геофизичарката од австралискиот национален универзитет Џоан Стивенсон во 2021 година.
Нашето знаење за тоа што се крие под Земјината кора главно произлегува од она што вулканите го ослободиле и какви сеизмички бранови шепотеле.
Од овие индиректни набљудувања, научниците пресметале дека блескавото, жешко јадро, со температури над 5.000 степени Целзиусови, сочинува само 1 процент од вкупниот волумен на Земјата.
Но, пред неколку години, Стивенсон и неговите колеги пронајдоа докази дека внатрешното јадро на Земјата всушност има два различни слоја. „Многу е возбудливо – и може да значи дека треба да ги преработиме учебниците!“, објасни тогаш Стивенсон.
Тимот користеше алгоритам за пребарување за пребарување и усогласување на илјадници модели на јадрото на Земјата со повеќедецениски набљудувачки податоци за тоа колку време е потребно сеизмичките бранови да патуваат низ Земјата, собрани од Меѓународниот сеизмолошки центар.
И, што има таму долу? Тимот разгледал некои модели на анизотропијата на внатрешното јадро, како разликите во составот на неговиот материјал ги менуваат својствата на сеизмичките бранови и откриле дека некои се поверојатни од другите.
Додека некои модели сугерираат дека материјалот од внатрешното јадро ги канализира сеизмичките бранови побрзо паралелно со екваторот, други покажуваат дека мешавината на материјали овозможува побрзи бранови кои се повеќе паралелни со оската на ротација на Земјата. Дури и тогаш постојат аргументи за точниот степен на разлика под одредени агли.
Студијата овде не покажа многу варијации со длабочината во јадрото, но откри дека има промена во бавната насока до аголот од 54 степени, со побрз правец на бранот кој се движи паралелно со оската.
„Најдовме докази кои би можеле да укажат на промена во структурата на железото, што укажува на можеби два одделни настани за ладење во историјата на Земјата“, рече Стивенсон. „Деталите за овој голем настан сè уште се малку мистерија, но додадовме уште едно парче од сложувалката кога станува збор за нашето знаење за јадрото на Земјата“, додаде таа.
Овие нови наоди може да објаснат зошто некои експериментални докази не се во согласност со нашите сегашни модели на структурата на Земјата.
Претходно се сомневаше за присуство на највнатрешниот слој, со навестувања дека железните кристали што го сочинуваат внатрешното јадро имаат различни структурни порамнувања.
„Ние сме ограничени од дистрибуцијата на глобалните земјотреси и приемници, особено на поларните антиподи“, напиша тимот во својот труд, објаснувајќи дека податоците што недостасуваат ја намалуваат сигурноста на нивните заклучоци.
Но, нивните заклучоци се во согласност со другите студии за анизотропијата на највнатрешното јадро.
Идните истражувања може да пополнат некои од овие празнини во податоците и да им овозможат на научниците да ги потврдат или контрадикторат нивните наоди, со што ќе пренесат повеќе приказни напишани во овој ран слој од историјата на Земјата.
