Астрономите забележаа космичка „игла во стог сено“ во галаксијата што се граничи со нашиот Млечен Пат – „заспана“, т.е. неактивна црна дупка чие потекло, се чини, не е резултат на експлозија на ѕвезда што умира.
Научниците објаснуваат дека оваа црна дупка се разликува од другите познати црни дупки по тоа што не испушта моќни рендгенски зраци кои го проголтуваат блискиот вселенски материјал со својата силна гравитација и дека не е родена во експлозија на ѕвезда позната како супернова.
Супернова се јавува кога масивна ѕвезда го користи своето нуклеарно гориво, предизвикувајќи јадрото да стане нестабилно и да пропадне.
Црните дупки се неверојатно густи објекти со толку силна гравитација што дури ни материјата, светлината или зрачењето не можат да избегаат од нив.
Новооткриената црна дупка има маса девет пати поголема од онаа на нашето Сонце, а е откриена во регионот на маглината Тарантула, дел од галаксијата Големиот Магеланов Облак, 160.000 светлосни години од Земјата.
Светлосна година е растојанието што светлината го поминува за една година – 9,5 трилиони километри.
Во еден вид „ѕвезден брак“, оваа црна дупка орбитира од светла и жешка сина ѕвезда чија маса е 25 пати поголема од Сонцето. Станува збор за т.н бинарен систем наречен VFTS 243.
Научниците веруваат дека придружната ѕвезда на крајот ќе стане и црна дупка, можеби спојувајќи се со постоечка.
Заспаните црни дупки, за кои се верува дека се релативно чести, е многу тешко да се детектираат бидејќи нивната интеракција со околината е занемарлива.
„Голем предизвик е да се откријат такви објекти“, вели астрономот Томер Шенар од Универзитетот во Амстердам и главен автор на студијата во списанието Nature Astronomy.
„Идентификувавме игла во стог сено“, рече Шенар.
Тоа е првиот објект од ваков вид откриен од астрономите по децении истражување, потврди Карим Ел-Бадри, од Центарот за астрофизика Харвард и Смитсонијан.
Шест години користеле многу голем телескоп во Чиле, во пустината Атакама. VLT е името на четирите телескопи на Европската јужна опсерваторија или ESO (Европска јужна опсерваторија) сместени на висорамнината Серо Паранал, со огледала со дијаметар од 8,2 метри.
Постојат неколку категории на црни дупки: од најмалите, кои се формираат со колапс на големи ѕвезди на крајот од нивниот животен циклус, до средни и џиновски црни дупки лоцирани во центрите на повеќето галаксии.
„Црните дупки во суштина се темни објекти кои не испуштаат никаква светлина. Затоа, за да ги откриеме, обично бараме бинарни системи во кои една светла ѕвезда се движи околу друг, неоткриен објект“, вели Јулија Боденштајнер, постдокторка во Европската јужна опсерваторија во Минхен.
Обично колапсот на масивни ѕвезди во црни дупки е поврзан со моќна експлозија на супернова, но во овој случај, ѕвездата, можеби 20 пати помасивна од Сонцето, пуштила дел од својот материјал во вселената за време на неговото издишување, а потоа се урнала во себе. , без да експлодира.
Научниците го заклучуваат ова од неговата речиси совршена кружна орбита.
„Ако се случеше супернова, силата на експлозијата ќе ја фрли новоформираната црна дупка во случаен правец и ќе формираше елипсовидна, а не кружна орбита“, објасни Шенар.
Тој додава и дека во системите на т.н од заспаните црни дупки, придружната ѕвезда е доволно далеку што материјалот не се акумулира околу црната дупка, а потоа се загрева и емитува рендгенски зраци.
„Наместо тоа, црната дупка веднаш ја проголта“, рече Шенар.
Боденштајнер истакнува дека црните дупки се „немилосрдно незаситни“.
Само им треба нешто доволно блиску за да го изедат“, вели научникот.
Следете N1 преку апликации за Android | iPhone/iPad и социјалните медиуми
