Одењето вклучува огромен број сигнали помеѓу мозокот и мускулите на рацете, градите, грбот, стомакот, карлицата и нозете. Нешто што изгледа релативно едноставно е всушност неверојатно сложено.
Темпото и леснотијата на одење може да бидат показател за вашето здравје и дали стареете „добро“. Како што телото старее, мускулите губат маса, сила и квалитет. Овој процес се нарекува саркопенија и започнува околу четириесеттата година од животот.
Покрај тоа, нервниот систем поминува низ еден вид „атрофија“, бидејќи нервите насекаде во телото функционираат понеефикасно и бројот на нервите се намалува со текот на времето.
Се смета дека губиме 0,1% од невроните (нервните клетки) секоја година (помеѓу 20 и 60 години), а загубата се забрзува потоа.
Ако живеете до 90 години, вашиот мозок ќе изгуби 150 грама ткиво во споредба со тежината што ја имал кога сте имале 50 години.
Истражувањата покажаа дека брзината на одење на 45 години е силен показател за физичкото и менталното здравје што нè очекува подоцна во животот. Инаку, забележителен е и пад на брзината на одење од моментот кога ќе наполните 60 години.
Намалувањето на брзината и леснотијата на вашето одење може да биде ран показател за невродегенеративни состојби, како што е Паркинсоновата болест.
Паркинсоновата болест се меша со пораките што мозокот ги испраќа до мускулно-скелетниот систем, предизвикувајќи одењето на една личност да биде побавно, помалку симетрично и невообичаено.
Како што се намалува квалитетот на когнитивните функции, должината на чекорите при одење е значително пократка. И времето потребно за да се заврши чекорот се зголемува.
Сложениот процес на одење вклучува и механизам кој не спречува, на пример, да се сопнеме со сопствените нозе. Мускулите на предниот дел на долниот дел на ногата се дизајнирани да го влечат стапалото додека се лула напред. Со возраста, кај некои луѓе, овој механизам почнува да работи помалку, па сопнувањето е почесто. Така, стапалото се спушта така што прстите удираат во земјата, предизвикувајќи опасност од сопнување.
Оваа состојба може да биде последица на дијабетес, но и резултат на неправилно седење и долго држење на лоша положба на телото.
Артериско стеснување
Ако додека одите чувствувате болка во глутеалните мускули и надолу во задниот дел на ногата, па дури и во телињата, а таа исчезнува кога ќе престанете да се движите, може да се работи за периферна артериска болест.
Присуството, а потоа отсуството на болка во однос на движење или одмор се нарекува клаудикација. Ова се случува затоа што артериите кои ги снабдуваат вашите нозе со крв се стеснуваат. Кога одите, постои зголемена побарувачка за кислород од мускулите на нозете.
Како резултат на стеснувањето, артериската крв што тече кон нозете не може да ја задоволи побарувачката на кислород и мускулите стануваат анаеробни (гладни од кислород), предизвикувајќи ослободување на млечна киселина. Млечната киселина предизвикува грчеви. Но, кога ќе престанете да се движите, на мускулите им е потребен минимален кислород, па болката исчезнува.
Фактори на ризик за заболување на периферните артерии вклучуваат пушење, висок холестерол, висок крвен притисок и дијабетес. Фамилијарна историја на васкуларни заболувања е исто така фактор на ризик.
Баланс и витамини
Одење со проблеми со рамнотежата често се поврзува со прекумерно консумирање алкохол, но може да укажува и на недостаток на витамин Б12.
Утврдувањето на симптомите кај возрасните може да трае со месеци, па дури и години, но кај децата оваа состојба може да се утврди побрзо поради созревањето на нервниот систем и клучната улога на витаминот Б12 во заштитата на нервниот систем од нарушувања.
За среќа, лекувањето на недостаток на витамин Б12 со инјекции е релативно едноставно и во повеќето случаи добро се поднесува. Во некои случаи, додавањето на храна богата со Б12 во исхраната – како што се месото, рибата, јајцата и млечните производи – може да биде доволно за да се искорени симптомите.
Проблемите со внатрешното уво, како што е лавиринтитисот, може да бидат краткотрајна причина за проблеми со рамнотежата при одење.
Инфекцијата на внатрешното уво доведува до проблематично движење на течноста во тој дел од увото, поради што нервните сигнали од увото до мозокот стануваат „тешки за толкување“. Ова води до тоа телото да не ги интегрира целосно овие информации со визуелните и позиционите информации.
„Со возраста, одењето неизбежно станува помалку лесно и без напор. Меѓутоа, ако забележите дека се сопнувате, се тетерате или дури и паѓате почесто, или дека одењето стана многу потешко за кратко време, консултирајте се со доктор“, советува Адам Тејлор, професор и директор на Центарот за учење клиничка анатомија на Универзитетот Ланкастер. , пренесува rts.rs.
