Секој момент размислувате дали ќе останете живи за една минута. Тоа е отприлика реченицата што БХ. граѓанинот Набил Ел-Танани ги опишува своите 40 дена пекол во Газа, каде што живеел од почетокот на израелските напади до неговата евакуација минатата недела со други граѓани на Босна и Херцеговина.
Посебна радост има во домот на семејството Ел-Танани во Зеница. За неговата сопруга Фата и децата ова е, како што велат, еден од најсреќните денови во животот. Нивниот сопруг и татко Набил успеаја да се вратат живи и здрави од опустошената Газа, каде што престојуваше од почетокот на израелските напади.
Набил е Палестинец роден во 1968 година во бегалски камп во Џабалија, северно од Појасот Газа, кој исто така беше силно бомбардиран во неодамнешните израелски напади. Неговите родители се преселиле во Џабалија далечната 1948 година. Набил е државјанин на Босна и Херцеговина, каде што дошол како хуманитарен работник во 1994 година за време на војната.
Последен пат беше во Газа во 1999 година. По 23 години решил да ги посети семејството, таткото, браќата и сестрите. Тој на 15 септември годинава отпатува во Газа, со намера да остане еден месец, не сфаќајќи дека го очекуваат најтешките моменти од неговиот живот.
Седум дена пред враќањето во Босна и Херцеговина, на 7 октомври, дојде до ескалација на конфликтот, поради што Набил остана притворен во Газа.
„Бев на северот на Газа, во нашата семејна куќа. Од почетокот, на 7 октомври, па се до последниот ден, беше страшно. Секојдневно воздушно бомбардирање. Секојдневно се слушаа школки. Беше ужасно. Човекот не може да биде мирен ниту една минута“, вели Ел Танани на почетокот на разговорот.
Џабалија, каде е неговата семејна куќа, беше цел на жестоки напади и бомбардирања, бидејќи имало голема концентрација на палестински цивили од соседните населени места, кои се засолниле во едно од тамошните училишта, под покривот на Обединетите нации, објаснува Ел. -Танани.
„Беа бомбардирани многу куќи. Куќите на двете мои сестри, куќата на мојата даја, беа целосно уништени“, вели Ел Танани.
Од безбедносни причини се обидел да ја смени локацијата, па неколку дена останал во куќата на својот брат. Таму останал три дена, бидејќи, како што вели, ситуацијата била таква што ниту еден квадратен метар во Газа не бил безбеден.
„Во Газа ниту еден метар не е безбеден. Одев кај брат ми, на околу 500 метри од нас. Секоја вечер се слушаа гранати. Поминавме три дена таму, имаше многу деца, плачеа од силните детонации, експлозии“, вели Ел Танани, истакнувајќи дека ушите и денеска му ѕвонат од првата експлозија во Газа.
Човечки тела без глава, без раце, без нозе
Во Џабалија, тој беше сведок на еден од првите масакри во Газа, во кој беа убиени 112 цивили.
„Бев заедно со татко ми и помалиот брат. Седевме и слушнавме силна експлозија, која го потресе цело село. Коцки бетон паднаа врз нашата куќа како дожд. Експлозијата беше многу силна, се чинеше многу блиску. Излеговме надвор да видиме што се случува. Израелската армија удри на пазарот во центарот на Џабалија“, вели Ел-Танани и продолжува:
„Имаше густ чад и прашина, не можеше да се види метар пред вас. Потоа видовме трупови, тела на луѓе, без глави, без раце, без нозе… Подоцна пристигна и брза помош. Во тој масакр загинаа 112 цивили“.
Меѓу загинатите има голем број соседи и познаници, по телата на некои се уште се трага, бидејќи нема соодветна механизација за извлекување на телата од под урнатините.
На прашањето на новинарот Анадолу, што е најтешко за човек во ваква ситуација, Ел Танани одговара:
„Верувајте ми, најтешко ми е тоа што во секој момент размислувам дали ќе бидам жив или не во следната минута. Нон-стоп ми беше на ум. Жив си во тој момент, но не знаеш дали ќе бидеш жив за една минута. Каде ќе падне следната школка. Сите звучеа како да се многу блиски. Страшен страв, не знам што друго да кажам“.
Евакуација од Газа
Преку синот од Босна и Херцеговина добива информација дека треба да се отвори граничниот премин Рафах меѓу Газа и Египет и дека е на списокот на Босна и Херцеговина. граѓаните кои треба да се евакуираат. Ел-Танани решава да се упати кон Рафах, пред себе имал пат од околу 40 километри, но успева да стигне таму. Истиот ден, вели тој, областа околу преминот била бомбардирана од израелската армија.
„Кога стигнавме на преминот Рафах, таму имаше околу 3.000 луѓе. Тој ден израелската армија ја бомбардира областа во близина на преминот Рафа, што предизвика паника кај луѓето. Од нас беше побарано да се оддалечиме од преминот. Едвај најдовме транспорт и се вративме на север од Газа“, вели Ел-Танани.
Тој опишува како изгледале деловите од Газа низ кои поминал на враќање на север.
„По тој пат треба да поминете низ цела Газа. Едноставно одите и гледате запален автомобил на сред пат. Некој страв те обзема, гледаш наоколу да видиш дали има дронови во воздухот. Видовме голем број изгорени автомобили, уништени куќи“, вели Ел-Танани.
Ел-Танани ги поминал преостанатите 20 дена во училиште на ОН во близина на Рафа, до евакуацијата, бидејќи повеќе не можел да се врати дома во Џабалија. Тој наведува дека му било жал кога ја напуштал Газа.
„Ми беше многу жал. За малку ќе заплачев. Иако успеав да излезам, моето семејство остана таму, мојот роден град. Целиот пат во мојот ум беше што ќе се случи со нив, моето семејство, моите луѓе, дали ќе преживеат. Мојот 92-годишен татко, кој е инвалид, остана во Газа. Двајца браќа, две сестри со деца и внуци“, вели Ел-Танани.
Ова што денес се случува во Газа е срам за целиот свет, додава Ел Танани.
„Оваа војна и овој пекол ја живееме од 1948 година. Роден сум во бегалски камп. Цел живот генерации ја живеат таа војна. Овој народ доживеа премногу. Секоја секунда им е страдање. Израелската армија бомбардираше болници, училишта, пекари, аптеки, загинаа цивили, повеќето деца. Страшно е“, заклучува тој.
Додека разговараме, тој добива повик од неговиот брат од Газа, кој го известува дека сите се живи. Ел-Танани вели дека прави се што е во негова моќ за да го извлече своето семејство од Газа. Во оваа прилика ја поканува БХ. властите да му помогнат, ако е можно. Тој е благодарен за се што направи за него амбасадорот на БиХ во Египет, Сабит Субашиќ, БиХ. министри и претставници на дипломатските претставништва на таа земја во Египет, Турција, Катар. Тој вели дека од моментот кога биле евакуирани од Газа, никогаш не биле сами, со нив секогаш имало некој од Босна и Херцеговина. амбасада. Тој е особено благодарен за тоа. Тој вели дека Босна и Херцеговина ја гледа како своја втора татковина.
Сопругата Фата: Најсреќниот ден во животот
Сопругата на Набил, Фата Ел-Танани, истакнува дека изминатите 40 дена биле многу тежок период за нивното семејство.
„На сите ни беше тешко, ништо не знаевме за нив. Порано успевавме да стапиме во контакт онлајн. Тешко за нас, тешко за нив. Не знам кому му беше потешко. Сигурно им беше потешко. Нешто друго кршеше со нив, ни се кршеше срцето. Главно, секојдневни грижи, ги гледаш децата, загрижени, тие постојано прашуваат дали се јавила баба“, вели неговата сопруга Фата.
Се присетува на 7 октомври и на првата вест и вели дека во тој момент се мисли на најлошото. Во тие моменти и беше најважно да воспостави контакт и да открие дали Набил е жив.
На прашањето како беше обединувањето на семејството со Набил, тој вели: „Никогаш не сме биле посреќни во животот. Тоа беше посебна радост. Како кога ќе се роди дете, и кога ќе влезе во куќата за прв пат. Така беше. Во брак сме 30 години, секогаш сме имале добар живот“.
Ќерките Салина и Шејма беа особено среќни со враќањето на нивниот татко. Салина вели дека било тешко без баба, а кога се вратил и таа пак го видела на врата, било убаво.
Ќерката Шејма на прашањето како се чувствувала додека татко и не бил таму вели дека била тажна и дека и било тешко.
„Понекогаш плачев. Порано сонував како дојде. Секогаш размислував дали ќе дојде, кога ќе дојде“, вели деветгодишниот Шејма, а кога го прашавме како е повторно да се сретнеме со татко му, тој одговори: „Се чувствував среќен, почнав да плачам. , го прегрнав и плачев“.
