Во метрото во Киев, украински војник ги спушти патериците на подот, ги избриша солзите од лицето на својата потресена сопруга и го зеде во раце својот петгодишен син.Во влажното подземје, Сергеј и Наталија Бадилевич го слават она што го пронашле. Тие се разделија во вторникот во хаосот што уследи по ракетирањето на кулата на украинската државна телевизија, на неколку стотини метри.
Во нападот загинаа четиричлено семејство и еден новинар.
Сергеј, кој куца бидејќи ја скршил ногата, признава дека се плаши за своето семејство. Вчера излегоа надвор и две минути подоцна дошло до експлозија“, вели 41-годишниот пелтечејќи од стрес. Ја повикав жената да и кажам да се врати во куќата, но некој друг на улицата викаше да се засолни“. „Не знаев ни дали е жива“, рекол тој гледајќи во сопругата која се обидувала да ги спречи нејзините раце да се тресат.
Нивниот постар син зјапаше со ужас во нивниот нов привремен дом, ходникот на метрото кој беше претворен во огромно засолниште во кое се сместени десетици семејства. Помладиот син се залепи за мајка си. „Малиот сега се плаши да излезе надвор, а големиот плачеше викајќи ме цела ноќ“, вели 42-годишната мајка.
Втора светска војна
Метрото во Киев е изградено на почетокот на 1960-тите, кога сеќавањата на Втората светска војна и бомбардирањето сè уште беа живи. Станиците беа намерно ископани многу длабоко за да можат да служат како засолништа. Станицата на Арсенал, 105 метри под земја, е најдлабоката во светот.
Омиленото превозно средство на граѓаните на Киев со 52 станици и 67 километри тунели е речиси запрено од почетокот на војната. Сите станици се отворени за оние кои немаат засолниште во близина на нивните домови, што е точно за многу жители на Киев, од кои многу живеат во високи станбени згради кои се многу ранливи на бомбардирање.
Директорот на компанијата што стопанисува со метрото, Виктор Брагински, не мислеше дека ќе доживее метрото да стане воено засолниште за целиот град. „Сè уште не можам да верувам“, им рече тој на новинарите на влезот во станицата Дорохожиши на западната страна на градот. „Сè уште изгледа надреално“, рече тој.
Секоја станица може да прими до илјада луѓе и може да ги издржи нападите на проектили, гранати и проектили што ги користат руските сили. Теоретски, до 100.000 луѓе би можеле да се засолнат.
Моркови и компири
Првите семејства кои веќе се населиле во станицата Дорохожиши, пред шест дена, сфатиле дека ќе останат таму. Едно семејство дури поставило шатор. Некои ги ставаат своите работи на тоалетна хартија за да не се влечат по валканиот под.
Пензионерката Антонина Пузиј ги донесе јадењата: денес готви супа за која лупи моркови и компири. 75-годишната бегалка нашла засолниште кај нејзините внуци кога во четвртокот рано наутро почнале првите ракетни напади. „Живееме на 12 кат. Таму е полошо“, рече таа. „Моите ќерки слегуваат да јадат. Дојдоа соседите со колачи за децата. Сите си помагаме“, рече таа.
За да избегаат од затнатото метро, некои мажи се дигнаа во воздух пред влезот на станицата чувана од војници. Снежната авенија пред метрото е напуштена, освен неколку љубопитни луѓе кои дојдоа да ги видат остатоците од телевизиската антена која падна на земја.
Володимир Довган, 40-годишен ИТ инженер, се прашува што ќе се случи со нив во повеќе или помалку блиска иднина доколку тие улици паднат во рацете на руските сили. „И ако во одреден момент нема повеќе храна? Како ќе одиме? Ќе се обидеме да заминеме брзо? “, се прашува тој.
