Басна за лисиците што чуваат кокошарник
Пролог: Театарот на ветувања
Во една далечна земја, власта се менуваше како на лента за цртан филм. Секоја нова гарнитура доаѓаше со истите ветувања за борба против зајакнатите лисици што го тероризираат кокошарникот. Граѓаните аплаудираа, верувајќи дека конечно некој ќе ги заштити од грабливците.
Но, како што велат старите мудреци, најопасни се оние лисици што се прават дека го чуваат кокошарникот.
Првиот чин: Алхемијата на трансформацијата
Во регионот кај големото езеро, каде што планините се спуштаат кон водата, постоеше еден Сектор за внатрешни работи кој ги опфаќаше четирите најубави градови. Овие градови, познати по својата убавина и туристичката привлечност, имаа една тајна – станаа мека за оние што знаеа како да го претворат јавниот ред во приватна корист.
Првата лисица во нашата басна беше некој што локалната чаршија го нарекуваше “Алхемичарот”. Тој имаше моќ да ги претвора скромните полициски плати во злато. Чаршијата шепотеше дека неговата алхемија резултираше со 18 златни кутии (стамбени единици) вредни над милион денари од соседната земја.
“Како е можно?” се прашуваа граѓаните. “Со каква магија полицискиот хлеб се претвора во толку богатство?”
Но најчудното беше што кога дојде времето за одговорност, наместо казна, Алхемичарот беше промовиран на уште повисока позиција – да чува граници. Јасно беше дека неговата алхемија беше многу ценета од оние што владеат.
Вториот чин: Наследникот и неговите чуда
По Алхемичарот дојде неговиот Наследник, познат како “Чудотворецот”. Локалната чаршија раскажуваше приказни за неговите чуда – како за кратко време успеал да создаде 14 златни кутии, неколку сјајни кочии и машини за миење на траги.
Но најголемото чудо беше неговата способност да биде проследен, па сепак да остане на позиција каде што може да ги контролира документите за самиот себе. Како во некоја магична приказна, додека трае истрагата против него, тој седи во канцеларијата за анализи, читајќи ги сопствените досиеја.
“Тоа е како да му се даде на волкот клучот од овчарникот”, велеше една стара жена од чаршијата.
Третиот чин: Мозокот во сенка
Зад Чудотворецот стоеше фигурата што чаршијата ја нарекуваше “Мозокот” – брат на Чудотворецот, но и сам поранешен чувар на границите. Тој беше архитектот на семејниот бизнис, главниот стратег што обезбедуваше граничните патеки да останат “глуви” за она што не треба да се слушне.
Според чаршискиот фолклор, и Мозокот успеал да обезбеди богатство за 10-15 генерации – 15 златни кутии и возен парк што би му позавидел и некој кралски принц.
Епилог: Прашањето без одговор
На крајот од нашата басна, стои едно просто прашање што одекнува низ чаршиите и кафулите: “Дечки, до кај ви беше борбата против организираниот криминал?”
Одговорот се губи во ветрот што се кружи околу езерото, додека новите власти подготвуваат нови ветувања за борба против истите лисици што сега седат на уште повисоки позиции.
Морал на басната
Во оваа земја каде што се води борба против организираниот криминал, најорганизирани се токму оние што требаше да се борат против него. Лисиците не се гонат – тие се промовираат. Кокошарникот не се чува – тие што требаше да го чуваат, го плачкаат.
И така, циклусот продолжува, власта се менува како на лента за цртан филм, но актерите остануваат исти – само го менуваат костимот и продолжуваат да играат театар пред граѓаните што сè уште веруваат дека некој навистина ќе ги заштити од лисиците.
Крај на басната. Секоја сличност со вистински настани е чиста случајност… или можеби не?
С.Денесовски
