Ако постојано доцниме, можеби патиме од малку познатиот синдром на хронично доцнење, пишува британскиот весник „Сан“. Како што објаснува психологот Беки Спелман, синдромот на хронично одложување се однесува на неможноста да се препознае колку време поминало или да се процени колку долго ќе потрае нешто.
Така, можеме да се најдеме како трчаме да фатиме автобус во последен момент, а не да ги исполнуваме роковите на време или да мислиме дека одредена задача ќе потрае 30 минути, кога всушност е потребно двојно повеќе. Иако речиси секој човек до одреден степен ќе го доживее во текот на својот живот, синдромот на хронично одложување е всушност трајно искривена перцепција на времето, објаснува психологот.
Иако овој синдром не е медицинска состојба сам по себе, лекарите често го користат за да објаснат губење на чувството за време.
„Синдромот на хронично доцнење често се поврзува со невро-развојни состојби како што е нарушување на хиперактивноста со дефицит на внимание или АДХД“, рече д-р. Спелман додава дека тоа не значи дека треба да имаме АДХД за да имаме проблеми со управувањето со времето.
Како што објаснува тој, синдромот на хронично одложување понекогаш може да се појави и кога нашиот мозок страда од таканаречената извршна дисфункција. Тогаш се случува нешто што значително ја попречува способноста на нашиот мозок да ги контролира и регулира мислите, емоциите и однесувањето.
„Кога ова ќе почне да се случува, може да биде тешко да се планира, организира или управува со времето“, додава психологот.
Како што известува Индекс, студиите покажуваат дека и АДХД и синдромот на хронична ретардација се поврзани со хиперфокус, состојба кога лицето е толку занесено во одредена задача што буквално може да затвори сè друго. Ова можеме да го забележиме кога правиме нешто што ни изгледа многу интересно, а времето како да лета.
