Кога некој ќе биде прогласен за виновен за сторено кривично дело, судијата е тој што одлучува каква ќе биде казната. Понекогаш на осудените им се дозволува да останат во своите домови, иако мора да платат парична казна или да вршат општествено корисна работа, но понекогаш тие се осудени на затвор. За време на престојот во затвор, осудените не смеат да го напуштат објектот и мора да следат строги правила.
Затворите се нарекуваат и „поправни установи“ затоа што треба да помогнат во корекција на однесувањето на затворениците за да не се вратат на криминалот. Но, професорот по криминологија Џошуа Лонг се прашува како општествата дошле до заклучок дека затворањето е добар начин да се поправи однесувањето, пренесува The Conversation.
Има долга историја на затвор како казна за кршење на законот. Но, постојат дебати за тоа колку добро функционираат таквите системи, колку се фер и како да се подобрат.
Историја на затворот
Порано луѓето не биле затворани врз основа на законско убедување. Наместо тоа, затворите се користеа за да се изолираат лицата осомничени дека извршиле кривично дело за да се спречи бегството пред да биде одлучена нивната казна.
Доколку биле прогласени за виновни, казната понекогаш била физичка, како камшикување. Понекогаш тие беа принудени да вршат тешка физичка работа без плата, а некои беа протерани од нивните заедници и не им беше дозволено да се вратат. Најстрога казна беше егзекуцијата, а многумина беа убиени за извршените злосторства.
Со текот на времето, многу земји сфатија дека овие видови казни се премногу сурови или неефикасни, па почнаа да ги користат затворите како места каде што луѓето може да бидат казнети со губење на слободата на одреден временски период.Од затворениците се очекуваше да научат нешто од времето во затвор. Доколку се плашеле да се вратат, се претпоставувало дека повеќе нема да го прекршат законот. Некои затвори се обидоа да ги „рехабилитираат“ затворениците обезбедувајќи им образование, обука за работа или терапија за да ги подготват за живот во слобода.
Во седумдесетите години на минатиот век, во САД се забележува зголемување на бројот на злосторства, поради што општеството беше во страв. Се веруваше дека заедниците ќе бидат побезбедни ако повеќе луѓе бидат испратени во затвори. Бројот на затвореници порасна од околу 200.000 луѓе во 1970-тите на околу 2 милиони денес во САД.
Затворските казни станаа многу подолги, а некои беа осудени на доживотен затвор. Претходно вакви казни беа предвидени само за најтешките кривични дела, но новите закони ги направија ваквите казни почести.
Затворите станаа преполни, а ресурсите беа недоволни, особено програмите за да им се помогне на затворениците да се реинтегрираат во општеството. Сè повеќе луѓе повторно го прекршија законот откако беа ослободени.
Подобрување на затворите
Луѓето кои ги проучуваат затворите нашле многу проблеми кои треба да се поправат. Првиот е проблемот со пренатрупаноста. Многу луѓе кои не се опасни за општеството завршуваат во затвор, наместо да добијат поинаква казна и можност да одат на терапија во нивната заедница.
Друг голем проблем во Соединетите Американски Држави е расната дискриминација. Многу истражувачи сфатија дека Афроамериканците, Латиноамериканците и членовите на домородните заедници завршуваат во затвор почесто од другите етнички и расни групи, дури и ако се осудени за истите злосторства. Ова претставува сериозни проблеми за нивните семејства и заедниците од кои доаѓаат.
Општествата веројатно секогаш ќе треба да затвораат некои поединци кои се одговорни за сериозни кривични дела или кои претставуваат опасност за животната средина, но можно е системот да се направи побезбеден и поправеден отколку што е денес, како и поуспешен во рехабилитацијата, а не само казнување.
