Поразорно од која било балистичка или хиперсонична ракета, западната дипломатија, без ниту еден испукан куршум, им зададе удар на „големите мајстори“ кои мафтаа со Босна и Херцеговина мислејќи дека заспаната мечка никогаш нема да се разбуди. Се разбуди, и со својот татнеж ги разби сите заблуди во кои живеевме години наназад – дека Додик е семоќен, и дека е невозможно да се воспостави механизам на функционална држава.
Појавувањето на Кристијан Шмит пред Советот за безбедност на ОН ја порази не само официјалната политика и сите досегашни тврдења на Бања Лука и Милорад Додик, туку и сите обиди на Русија и Кина, кои последен пат успешно ја одиграа играта на оспорување на легитимитетот на „германската туристи“.
Со еден удар Западот се ослободи од две муви.
Со лично презентирање на извештајот на Шмит, веќе нема сомнеж дека тој е „турист“ и формално-правно висок претставник на меѓународната заедница, и покрај напорите на Москва, Пекинг и Бања Лука да ја докажат неговата нелегитимност (бидејќи именувањето не беше потврдено од страна на Советот за безбедност на ОН).
Њујоршката приказна покажува уште една важна работа – дека Западот е решен да ја преземе контролата врз Западен Балкан, особено Босна и Херцеговина, каде што со години има самоволие во толкувањето на уставните и законските процедури и блокирање на секој обид за функционирање на државните органи.
Често се чинеше дека Сараево е целосно потчинет кон Бања Лука, па дури и воведувањето на американските и британските санкции не ја подигна свеста дека тоа може да влијае на промената на силите во политичко-ентитетско-националниот прстен на БиХ.
Ах, погледнете ги чудата! Денеска секако можеме да ги видиме сите ефекти од овие санкции, за кои се сметаше дека се „смешни“ и дека нема да бидат вознемирени оние што ги „заработиле“ и дека, во ќош како ранет ѕвер, ќе продолжат со својата политичка уште посилни намери.
Се случи спротивното!
Од почетокот на оваа година има блага, но сигурна оставка на политичкиот естаблишмент на Република Српска во намерите за враќање на „украдените надлежности“. „Република Српска по Дејтон ќе врати се што и припаѓа“, се најавуваше на сите ѕвона. Во реалноста, Армијата на Република Српска сè уште не постои, Управата за индиректно оданочување на БиХ (со седиште во Бања Лука) продолжува да собира акцизи и ДДВ во согласност со државниот закон, а Високиот судски и обвинителски совет на БиХ не е укинат или е формиран ентитетен совет.
Политичките порази на Милорад Додик не престануваат
Нови чекори кон реализација на овие најави не се на повидок. Наместо тоа, продолжуваат политичките порази на Милорад Додик, како што е неуспешниот план да се испрати Зоран Тегелтија да се обрати во Советот за безбедност наместо амбасадорот Свен Алкалај. Во последен момент се „лизна“ Шефик Џаферовиќ, кој е над Тегелтија, па во име на Босна и Херцеговина, сепак, се огласи некој со „сараевски светоглед“.
Според нив, Додик и Тегелтија ја обвинија „бошњачката гарнитура“ за ваквиот, според нив, неповолен исход, што успеа, очигледно, со поддршка на одредени западни структури. Сега треба да бидеме објективни и да забележиме дека тие што повикуваат на почитување на Уставот и законот, всушност, ги прават истите методи што ги прикажуваат пред еден ваков респектабилен собир како нешто што треба да се казни. Според Уставот, надворешната политика на БиХ ја води тричлено Претседателство, со консензус, односно со прегласување на два од третите, но третиот има право на вето. Водењето надворешна политика по принципот „кој кого прв ќе измами“ не е добро за оваа земја, а особено е погубно за воспоставување доверба во државниот систем.
Дали вреди да се победи на мостот и да се изгуби на мостот?
Можеби сето ова беше успешна дипломатска офанзива на Сараево (или барем дел од административно-политичките структури), но треба да се постави прашањето – дали вреди да се добие на мостот, а да се изгуби на мостот?! Што ако на него се обратеше Зоран Тегелтија, човекот кој го претставува Советот на министри, вториот најважен извршен орган по Претседателството? Ништо! Ќе прочитав што веќе напиша Владата на Република Српска во својот извештај испратен до ОН, а никому ништо. Како што нема да има голема корист од обраќањето на Шефик Џаферовиќ, затоа што она што го вели Кристијан Шмит како, сега е јасно, на високиот претставник е веќе „шип“.
Затоа што – треба да се совлада уметноста на политичката и државната мудрост, а не да се падне во замката на дадената можност за превласт и ароганција, бидејќи таа ароганција никогаш не може да трае вечно. Некогаш се мислеше дека на таков човек никогаш нема да му дојде крајот, но конецот му пукна кога мислеше дека треба најмногу да се стега…
И колку е појак секој бод, толку е поцврста ткаенината, што е потешко да се кине ако сите конци се нумерирани.
