Луѓето кои го следат психијатарот, д-р Владимир Ѓуриќ на социјалната мрежа Фејсбук, знаат колку неговите статуси на различни теми удираат до срж и толку добро опишуваат одредени настани, општествени појави и чувства.
Ѓуриќ, доктор по медицина и специјалист по психијатрија, на својот Фејсбук профил напишал статус во кој опишал сцена од улицата Хиландарска на која бил сведок и која го инспирирала.
„На почетокот мислев дека е болен…
Тогаш видов дека е во ред…дека едноставно клечеше таму и покажуваше нешто со раката…
Никогаш не ми беше јасно за луѓето кои застануваат на сред улица… од чист мир…
Едвај го одминав…
Улицата Хиландарска и онака е тесна…
Точно пред него на сред улица има и големо градилиште…веројатно уште еден величествен деловен и станбен комплекс…кој никнува на местото на некоја уџерица…во која некои привилегирани луѓето ќе се влечкаат…безбројни камиони…комбиња и работници…накратко, вообичаената градска гужва и тензија…
Додека некако поминував покрај него само слушнав „го гледаш Пиле…некој прв го замисли тоа во главата…за тоа има училиште каде што се учи таа имагинација…па зеде големо парче хартија и молив и нацртал се што си замислил детално во глава…па дојде уште еден чичко кој знае да гради згради…кој го учел во друго училиште…од кои материјали и со што може да се меша. ..што е доволно силно да ги извади сите тие луѓе што ќе живеат таму…па и тој си направи план…и сега овие момците го прават тука затоа што се добри со раце и знаат како да наредат цигли и како сето тоа функционира “…
Секако…
Професионална деформација…
Морав да се свртам…
Пиле има 7 години… морнарско палто и розова капа и шал… црвени образи и кадрава коса испакнати од капа… и можам точно да замислам како прашањето „Како никнуваат зградите?“ беше осмо илјадито прашање што и го поставува од утрово …и во моментов таа е потполно опуштена потпирајќи се на коленото на нејзиниот татко…и го следи неговиот показалец покажувајќи кон зградата…целосно маѓепсана и маѓепсана од фасцинантниот потфат да се направи нешто од ништо…Помислив колку магично изгледаше во главата на нејзиното дете…
Таткото е многу обичен млад човек… очила… и брада… во тренерки и спортска јакна… и чевли веројатно за работа… облечени набрзина додека излегоа од дома утрово… тој скршнува на сред улица како ништо друго да не постои во светот околу нив и се објаснува суптилно…и полека…за да не брзаат никаде…и ти треба тој бескрајно моќен ум во таа глава што сака да се храни… и се шири до максимум…тоа е сунѓерче…
Во нивната недела…во нивната есен…во нивниот град…во нивно време…
Можам да замислам точно како мама го заврши кафето со другарката додека го чекаше синот од тренинг…како беше закажан Семејниот неделен ручек за три и како тие двајца отидоа да купат нешто друго што им треба. .и за тортата…кој повеќе гласаше со акламација утрово за време на семејното растегнување во кревет…
Нормално…
Дискретни херои…
Можам да замислам точно како Пиле се запишува на архитектура за 10 години…бидејќи од некоја „непозната“ причина отсекогаш ја интересирало…
Можам да замислам точно колку добро и оди… затоа што сето тоа е толку фасцинантно… и вака би читала сама…
Можам да замислам точно како ја брани дипломата и како тато е малку понаведнат…со малку подебели наочари…и со малку повеќе седа коса да присуствува на сето ова…и колку е горд…и толку среќен од дното на душата…
Можам да замислам точно како мајка му и брат му се потсмеваат затоа што поцрвене и очите му се полни со солзи среде деканат… и пред сите тие луѓе…
Можам да замислам точно како четворицата слават во Мадеира тоа попладне…уште една семејна матура…уште еден мал семеен триумф…
Родителството е лесно…
Само треба да ги сакаш децата…
Најдете ја енергијата…
Одвојте време…
И да му всадат на детето три работи…
Дека е доволно добро… дека е достојно за љубов… и дека може…
Идеално…како треба да се прават некои работи…што е дозволено а што не…најдобро со личен пример…
Идејата дека животот е главно убав и дека луѓето се главно добри… и дека можеш да бидеш среќен ако се трудиш…
Едноставно нели?
Кој ќе успее во ова…
Тој е добар родител…
И се ќе му се врати стократно…и се исплати…
Нема поголем патриотизам од тоа да си го сакаш семејството…
Нема човечки квалитет од тоа да се биде добар родител…
Нема успех децата да станат Вистински Луѓе…правилни…здрави и добри…
Некако мислам дека сите овие Нормални луѓе… кои во ова лудо и хаотично време… имаат време и енергија и сакаат да застанат и да се клекнат со своите деца на сосема обични улици во сосема обични недели… би можеле да напишат учебник за тоа…
Оставете го она што го кажуваат шарените списанија…портфолијата со скапи играчки…реклами за активности на кои „секое дете треба да оди сега“…и наставни програми за приватни училишта за деца од 6 месеци…
Љубовта и времето се доволни…
Да живеат нормалните!“, заврши Ѓуриќ.
