И додека во Буча излегуваат на виделина сите ужаси од руската окупација, локалното население очајно сака да ја дознае судбината на своите најблиски. Некои ги наоѓаат своите мртви, други се охрабрени од надежта дека нивната потрага нема да заврши трагично.Татјана Устменко повеќе не се надева бидејќи нејзиниот син и неговите пријатели беа застрелани од руски војници на улица и таа ги закопа во градината на семејната куќа. Олех Онишенко бара членови од своето семејство на ливада каде 50 тела се наредени во црни вреќи.
Некои тела се изгорени до непрепознатливост, а Онишенко се надева дека венчалните прстени може да помогнат во нивното идентификување. Се надева и Олександр Ковтун, чиј син исчезна, па мисли дека руските сили можеби го однеле со себе на повлекувањето.
По заминувањето на руските војници, жителите на градот, кој веќе го нарекуваат украинска Герника, полека, дел по дел, составуваат мозаик од ужас.
Некогаш градина, денес гробница
Црн шал е врзан за вратата од куќата на улицата Киев-Миротскаја. Пред куќата возилото било изрешетано со куршуми и локва крв на совозачкото седиште. Три мртви тела се во дворот. На 4 март, 65-годишната Устјменко одлучила таму да го погреба нејзиниот син Серхи и неговите пријатели Настја и Максим.
Серхи имала 25 години и ѝ понудила да ја однесе надвор од градот, но таа се двоумела бидејќи било опасно. Синот без нејзино знаење се качил во возилото и ја земал. „Слушнав истрели, но бев сигурен дека не е тој. Потоа ми се јави соседот и рече дека има отворен оган врз автомобилот пред неговата куќа. Ми рече: „Твојот син го нема“.
Максим беше погоден во челото со снајперски куршум низ шофершајбната, Настја во нозете, а Серхиј во грбот. Тие лежеа на отворено три дена пред сопругот на Татјана, Валериј, да ги измие и облече телата и да ископа едноставни, плитки гробови со помош на соседите. Тие лежат на дното на градината со расцутени нарциси. Гробовите се обележани со метални делови од лопати за снег.
Пред една година Серхи и неговата мајка се скарале. „Прости ми, синко,… сакам да ми прости што се расправав со него за ништо“. Како можам да живеам понатаму?“
Црни чанти
Онишенко пристигна на гробиштата за да ги прегледа телата. Ги има педесетина во црни торби за трупови. Полициските службеници подготвуваат основни документи за идентификација. На секои неколку минути го отвораат патентот на нова торба. Во едната раката на жената лежи над нејзиното лице. Во некои кеси само делови од телото биле откорнати и изгорени.
49-годишниот Онишенко од џебот вади фотокопија од личната карта на својата снаа Тамила и изводот од матичната книга на родените на нејзината 14-годишна ќерка Ана. Тие ја напуштиле Буча со позајмено возило, а потоа сопственикот го видел неговиот автомобил во пламен. Онишенко се надева дека ќе ги препознае по накитот. „Пред еден месец, дури и во најтемниот кошмар, не можевме да помислиме дека тоа е можно“, вели тој.
Надеж
Деветнаесетгодишниот Олексиј, син на Олексадр Ковтун, се води како исчезнат. „Тој отиде во градот и не се врати. 58-годишниот Ковтун се надева дека можеби бил заробен од Русите. Се зборува дека киднапирале еден млад човек од улица и можеби истата судбина го снашла и Олекси. „Тоа е нашата единствена надеж.
Првите 20 тела во цивилна облека беа пронајдени во саботата на само една улица во Буча, а во неделата градските власти соопштија дека 57 тела биле пронајдени во масовна гробница. Бројот на загинати растеше од ден на ден. „Се распрашувавме за него, разговаравме со жената што води вакви случаи“, вели Ковтун. „Се надевам дека мојот син нема да се најде на тие списоци.
