Софија клечи во аголот од собата, обидувајќи се да се привлече колку што може повеќе. Просторот, или неговиот целосен недостаток, сега е постојана болка во нејзиниот живот.
Оваа деветнаесетгодишна девојка живее во една соба со своето момче и неговата мајка. И не само тоа. Сите спијат во ист кревет, пишува Би-Би-Си.
“Го мразам тоа. Сакам само малку личен простор“, резигнирано вели таа.
На почетокот на годинава Софија Просјањик го напушти Маријупољ, град кој Русите по долга опсада конечно го освоија во мај.
Таа го запознала своето момче Јарослав Мојсенко во центарот за евакуација, пред да дојде да живее со него и неговата мајка Надја во селото Калнивка, западно од Киев.
Домот на Јарослав и Надја бил уништен во неуспешниот руски марш на Киев на почетокот на војната, а кога се вратиле го нашле во урнатини.
Сега сите живеат во куќа во дворот, која некогаш била летна кујна на семејството.
Целата соба може да се премине во три чекори. Креветот и фрижидерот се на едната страна, а шпоретот е до вратата. Помеѓу е мало столче на кое седат при перење.
Надја (63) на новинарка на Би-Би-Си и покажала како да стави пластична мрежа за комарци на подот за да не се намокри.
Најлошото е, велат сите тројца, дека понекогаш мора да одат во тоалетот во собата, бидејќи надвор е премногу студено за да го користат полскиот тоалет.
Мразам да го правам тоа пред сите“, вели Софија.
Во моментов, единствениот пат кога се чувствува „нормално“ е кога е на работа на локалната бензинска пумпа, каде што има соодветен тоалет и струја.
Додека разговараат со репортерот на Би-Би-Си, светлата постојано трепкаат и исклучуваат, што Софија вели дека се случува постојано.
Милиони Украинци се соочуваат со прекин на електричната енергија бидејќи Русите продолжуваат да ја таргетираат енергетската инфраструктура.
Надја вели дека користат свеќи и бакли, но дека најтешкото за ова семејство е немањето простор за живеење. Барем во лето да ја отворат вратата, но сега е премногу студено.
Остатоците од старата куќа на Надја се веднаш до вратата. Нејзиното семејство почнало да ја гради кога имала само 14 години.
Сега речиси 64-годишната Надја се опишува себеси како бездомничка и плаче додека зборува за тоа колку е тешко да не се сеќава на нејзиниот поранешен живот додека лежи во урнатините.
„Кога сакам да земам нешто од таму, не можам а да не се сетам каде беше се во мојата стара куќа. До ѕидот имаше плакар. Сега кога сакам да земам нешто оттаму, се фаќам да размислувам – епа ништо не остана таму“, вели потресена Надја.
Враќањето дома откако Русите го напуштија нејзиното село Калнивка требаше да биде радост за Надја, но наместо тоа, тоа е постојан извор на страдање за неа.
Се надеваат дека наскоро преку хуманитарна организација би можеле да добијат монтажна куќа, во која би живееле Софија и Јарослав, додека Надја би останала во „летната кујна“.
