Вчерашното јавно повикување на Филип Стефановски да одговори на девет клучни прашања и неговото последователно молчење отвора поширока дискусија за транспарентноста во туристичкиот сектор и одговорноста на јавните личности.
Анатомијата на избегнувањето
Одлуката на Стефановски да не одговори на поставените прашања може да се интерпретира низ неколку призми. Во комуникациската теорија, молчењето често претставува стратегија на избегнување кога директниот одговор може да биде компромитирачки. Оваа тактика, иако разбирлива од лична перспектива, создава простор за шпекулации и ја подрива довербата на јавноста.
Обрасците на деловното однесување
Наведените случаи – од почетната работа во “Метропол”, преку контроверзноста со “Лец Травел”, до прашањата околу субвенциите – цртаат образец кој бара внимателна анализа. Особено загриживачки е наводот за неостварениот аранжман за Северен Кипар, укажува на сериозни проблеми во деловната етика.
Системската димензија
Прашањата за субвенциите отвораат поширока дискусија за контролните механизми во државата. Ако наводите за над 3 милиони евра субвенции се точни, тоа укажува на потреба од посериозна ревизија на процедурите за доделување државна поддршка. Особено проблематичен е наводот за субвенции за “деца до 7 години кои не плаќаат аранжмани” – што звучи како системска грешка или намерна злоупотреба.
Политичката заштита
Споменувањето на министерот Муцунски како “заштитник” отвора прашања за мешањето на политичките ,приватните и деловните интереси. Ваквите врски, дури и кога се легални, создаваат перцепција за неправедност и можат да го нарушат довербата во институциите.
Предизвиците пред медиумите
За редакциите, овакви случаи претставуваат деликатна рамнотежа меѓу јавниот интерес и правните ограничувања. Важно е обвинувањата да бидат поткрепени со докази, а не само со наводи,а докази поседуваме.
————————————————————————————————————————————————————————————————–
Случајот Стефановски е симптоматичен за поширок проблем во македонското општество – недостигот на транспарентност и одговорност во јавниот простор. Независно од вистинитоста на конкретните наводи, молчењето на обвинетиот и недостигот на јасни институционални одговори ја подрива довербата на граѓаните во државниот апарат.
Потребни се посилни контролни механизми, поголема транспарентност во доделувањето субвенции и јасна разделба меѓу политичките ,приватните и деловните интереси. Единствено така можеме да изградиме систем во кој вистината ќе излегува на светло, а не ќе се кријаме зад молчење и политички врски.
Јавноста заслужува одговори, а институциите мораат да функционираат независно од личните врски и интереси.
ПРОДОЛЖУВА
Сашо Денесовски
