Одложувањето нè мачи речиси сите нас, иако некои признаваат дека редовно ги одложуваат задачите до последен момент – или воопшто не ги завршуваат. Некои студии покажуваат дека околу 25% од возрасните, па дури и 80% од учениците, постојано одложуваат. И иако постојат многу причини зошто ги избегнуваме задачите, едно изненадувачко објаснување лежи во осаменоста.
Осаменоста не е исто што и физичката осаменост – тоа е субјективно чувство на недостаток на пријатели и блиски луѓе. Можеме да бидеме опкружени со луѓе, а сепак да се чувствуваме осамено. Тоа е поврзано со низа здравствени проблеми, од срцеви заболувања и мозочен удар до деменција, анксиозност, депресија, па дури и рак. И, предвидливо, тоа често ја уништува мотивацијата – дури и наједноставните задачи, како што е одговарањето на СМС-порака или е-пошта, може да изгледаат непремостливи.
Зошто осаменоста нè тера да одложуваме?
Психијатарот Марк Гулстон објаснува во својата книга „Излези од својот пат“ дека врската помеѓу осаменоста и одложувањето не е само губење на енергија. Честопати има корени во детството – кога можеби сме научиле да ги поврзуваме предизвиците со болка, изолација или срам.
„Луѓето одложуваат од различни причини – несигурност, досада, страв од неуспех, чувство на неподготвеност… Но, овие емоции сами по себе не мора да водат до одложување. Она што честопати е поважно од фактот дека се справуваме со овие чувства сами“, пишува Гулстон.
Како да си помогнеме кога знаеме дека одложуваме
Ако постојано се борите со одложување, поставете си неколку важни прашања:
Дали се чувствувам осамено?
Какви беа моите први искуства со предизвици и фрустрации?
Дали тогаш ме поддржаа или ме критикуваа и понижуваа?
Дали ми е полесно да ги завршувам задачите кога имам некого покрај мене да ме охрабрува?
Многу е веројатно дека одговорот на последното прашање е да. Истражувањата покажаа дека социјалната поддршка може значително да ја намали тенденцијата за одложување.
Ако осаменоста ве спречува, опкружете се со луѓе кои можат да ве поддржат – пријатели, колеги, членови на семејството и, доколку е потребно, професионалци (како што се терапевти, ментори или животни тренери).
