Минатата година Индија ја престигна Кина и стана најнаселена земја во светот, според проценките на ОН. Со речиси 1,45 милијарди луѓе сега, би помислиле дека оваа нација нема да промовира раѓање деца. Сепак, работите се поинакви.
Лидерите на двете јужни држави – Андра Прадеш и Тамил Наду – неодамна почнаа да се залагаат за повеќе деца.
Властите во Андра Прадеш размислуваат да обезбедат стимулации, наведувајќи ги ниските стапки на плодност и стареењето на населението. Државата, исто така, ја укина својата „политика за две деца“ и според извештаите, соседната Телангана наскоро може да го стори истото. И соседниот Тамил Наду,
Стапката на плодност во Индија е значително намалена – од 5,7 раѓања по жена во 1950 година на сегашната стапка од две.
Пет јужни индиски држави ја водат демографската транзиција на Индија, постигнувајќи заменски нивоа на плодност многу пред другите. Керала ја достигна пресвртницата во 1988 година, Тамил Наду во 1993 година, а остатокот до средината на 2000-тите.
Денес, пет јужни држави имаат вкупна стапка на плодност под 1,6, со Карнатака на 1,6 и Тамил Наду на 1,4. Со други зборови, стапките на фертилитет во овие земји се еднакви или пониски отколку во многу европски земји.
Но, овие држави стравуваат дека промената на демографијата на Индија со различни удели на населението меѓу државите значително ќе влијае на изборната застапеност и мудрата распределба на парламентарните места и федералните приходи низ државите.
„Тие се плашат дека ќе бидат казнети за нивните ефективни политики за контрола на населението, и покрај тоа што имаат подобри економски резултати и значително придонесуваат за федералните приходи“, изјави за Би-Би-Си Сринивас Голи, професор по демографија на Меѓународниот институт за науки за населението.
Јужните држави, исто така, се борат со уште едно големо прашање додека Индија се подготвува за своето прво разграничување, надвор од изборите во 2026 година – првпат од 1976 година.
Вежбата ќе ги прекрои изборните граници за да ги одрази промените на населението, веројатно намалувајќи го бројот на парламентарните места за економски просперитетните јужни држави. Бидејќи федералните приходи се распределуваат врз основа на популацијата на државата, многумина стравуваат дека тоа би можело да ги продлабочи нивните финансиски проблеми и да ја ограничи нивната слобода да водат политика.
Демографите К.С. Џејмс и Шубхра Крити предвидуваат дека населените северни држави како Утар Прадеш и Бихар би можеле да добијат повеќе места од разграничувањето, додека јужните држави како Тамил Наду, Керала и Андра Прадеш би можеле да се соочат со загуби, што дополнително ќе ја промени политичката застапеност.
Многумина, вклучително и премиерот Нарендра Моди, посочија дека нема да има брзање за промена на фискалните акции и распределбата на пратеничките места.
Клучен предизвик, според демографите, е брзото стареење на Индија предизвикано од падот на стапката на плодност. Додека на земјите како Франција и Шведска им беа потребни 120 и 80 години соодветно да го удвојат своето стареење на населението од 7% на 14%, Индија се очекува да ја достигне оваа пресвртница за само 28 години, според демографите.
Ова забрзано стареење е поврзано со уникатниот успех на Индија во намалувањето на плодноста. Во повеќето земји, подобриот животен стандард, образованието и урбанизацијата природно ја намалуваат плодноста како што се подобрува преживувањето на децата.
Но, во Индија, стапките на фертилитет опаднаа брзо и покрај скромниот социо-економски напредок, благодарение на агресивните програми за семејна благосостојба кои промовираа мали семејства преку цели, стимулации и дестимулации.
Несакани последици? Земете ја Андра Прадеш, на пример. Стапката на фертилитет е 1,5, на исто ниво со Шведска, но приходот по глава на жител е 28 пати помал, вели г-дин Голи. Со зголемениот долг, екстерналии и ограничени ресурси, дали државите како овие можат да поддржат повисоки пензии или социјално осигурување за населението кое брзо старее?
Размислете за ова. Повеќе од 40% од постарите Индијци (на возраст над 60 години) припаѓаат на најсиромашниот квинтил на богатство – на дното 20% од населението во однос на распределбата на богатството, според најновиот Извештај за стареењето во Индија на Фондот за население на Обединетите нации (УНФПА).
Помалку деца значи и растечки однос на зависност од старост, оставајќи помалку старатели за растечките демографски постари лица. Демографите предупредуваат дека индиската здравствена заштита, центрите за заедницата и домовите за стари лица не се подготвени за оваа промена.
Урбанизацијата, миграцијата и промените на пазарот на труд дополнително ја намалуваат традиционалната семејна поддршка – силата на Индија – оставајќи повеќе постари луѓе зад себе.
Иако миграцијата од населени во помалку населени земји може да го намали јазот во работната возраст, тоа исто така предизвикува загриженост против миграцијата. Итно се потребни силни инвестиции во превенција, палијативна нега и социјална инфраструктура за да се згрижи стареењето на населението“, посочува демографот.
За индиските држави како Тамил Наду и Керала, кои се борат со намалената работна сила, клучното прашање е: Кој ќе се вклучи за да ја пополни празнината? Развиените земји, кои не можат да го повратат падот на плодноста, се фокусираат на здраво и активно стареење – продолжување на работниот век за пет до с. седум години и зголемување на продуктивноста на постарата популација.
Демографите велат дека Индија ќе треба значително да ја зголеми старосната граница за пензионирање, а политиките мора да дадат приоритет на зголемувањето на здравите години преку подобри здравствени проверки и посилно социјално осигурување за да се обезбеди активна и продуктивна постара популација – потенцијална „сребрена дивиденда“ однадвор.
Индија, исто така, треба подобро да ја искористи својата демографска дивиденда – економскиот раст што се случува кога земјата има големо работоспособно население. Се смета дека до 2047 година има можност да се стимулира економијата, да се отворат работни места за работоспособното население и да се издвојат средства за стареењето на населението.
Демографите велат дека Индија ќе треба значително да ја зголеми старосната граница за пензионирање, а политиките мора да дадат приоритет на зголемувањето на здравите години преку подобри здравствени проверки и посилно социјално осигурување за да се обезбеди активна и продуктивна постара популација – потенцијална „сребрена дивиденда“ однадвор.
Индија, исто така, треба подобро да ја искористи својата демографска дивиденда – економскиот раст што се случува кога земјата има големо работоспособно население. Се смета дека до 2047 година има можност да се стимулира економијата, да се отворат работни места за работоспособното население и да се издвојат средства за стареењето на населението.
