Организаторите на манифестацијата „Детска велигденска магија“ одлучија ликовниот конкурс што го организираат од следната година да го носи името на Бојана Асовиќ, една од загинатите во Основното училиште „Владислав Рибникар“, ученици од петто и второ одделение. .
Бојана убаво нацрта и е една од победниците на овогодинешниот натпревар. Желбата на организаторите беше трајно да се зачува споменот на девојката која уште пред да учествува на „Шаролије“ на овој начин покажа голем креативен уметнички талент.
Бојана беше нереална девојка која пленеше со својата добрина. Таа покажува емпатија кон другите уште од градинка. Родителите често ми се јавуваа да ми се заблагодарат што го прифатив нивното дете за новодојдено во градинка, што го тешев кога плачеше и беше покрај него… Знаеше да застане на вратата од јасли кога некој си оди дома, за да таа плакне, лиже и бакнува. Беше многу весело дете, постојано насмеано.
На училиште покажала неверојатна зрелост уште од прво одделение… Тетратките и биле беспрекорни како сликовници. Сите сакаа да и се јават ако нешто треба да се препише, напиша, бидејќи знаеја дека се е на свое место, дека се е убаво напишано. Како што растеше, нејзините доблести се повеќе и повеќе доаѓаа до израз, сакаше да им помага на другите, таа беше вистинска пријателка. Доволно ѝ беше да напише молив и секој во одделението да има моливи, гуми за бришење, сè што им треба. Исто така и закуска… Често ја прашував дали јадела грицкање, ми рече малку или воопшто не… Затоа што редовно даваше на секој што ќе побара… Ми рече: „Не можам мамо , не давајте кога ќе ме побараат“. И не сакаше расправии… Ако, сепак, се најде на такво место, знаеше да се тргне и да каже, не можам да се расправам и да се жалам, тоа најмногу мразам. Таа знаеше да чува тајни како никој друг. Не сакала неправда и можела да го почувствува тоа и како многу мало дете.
На само 11 години таа беше крупен маж и дете во исто време. Кога се појави, сите ја гледавме како светлина што ни кажува како да живееме. Нејзиниот брат напиша за неа во композицијата насловена „Личност на која се восхитувам“, за него таа беше нешто посебно.
Приватна архива
Умееше да црта совршено, но кога тргна во 5-то одделение почнаа поголеми обврски, па немаше многу време за тоа… На училиште добиваше А по А… Во една прилика сакав да помогни ѝ да нацрта рамка за прв пат технички со правилно мерење, ми дозволи да почнам, а потоа го зеде линијарот и рече: „Ова не е добро за тебе“, и ми покажа каде згрешив и одлично го нацрта себеси. Сакаше да гледа квизови, кога заврши со обврските, тоа беше најдобриот дел од нашиот ден… Омилен квиз и беше Сложувалка… Беше совршена во играта со загатки, мојот број и асоцијации…
Сите што ја познаваа Бојана велеа дека таа е нереална девојка. А таа имаше само 11 години.
………………………………………………………
Драга моја Бојана,
Многу ми недостигаш. Секој ден мислам на тебе и се сеќавам на убави моменти, споделени искуства, насмевки, прегратки… Колку би сакал уште еднаш да те гушнам и да имаме уште еден наш долг разговор.
Пораснав со тебе, научив да возам велосипед, ролери, лизгалки… Се сеќавам на нашето заедничко криење околу училиштето, доцнењето на часовите, шминкањето во тоалетот. Се сеќавам дека се смеев со Ана, Клара, Зоја, Јелисавета и тајно фрлавме белешки низ училницата, за да не видат наставниците. Горд сум што пораснав со тебе и со тебе. Бевте една од ретките луѓе со карактер, отворена и подготвена да им кажете на сите што мислите за нив, без никакво двоумење и во лице… Бевте прекрасна личност која знаеше да ги поддржува другите, да сака и да биде среќна во таа љубов. Секогаш со сите ја делеше својата насмевка, шириш радост околу себе…
Бојана, ти беше мојата доверлива личност, мојата среќа, мојата златна пријателка и сестрата што никогаш не ја имав. Ти си мојот мал ангел чувар. Покрај тебе никогаш не бев сам. Секогаш беше покрај мене, со мене. Ќе ме исправеше ако згрешам, ќе ме туркаше ако кикснам, ќе ме поддржеше ако се откажам и ќе ми помогне кога ќе треба. Секогаш за се ќе наоѓаше решение, а околу себе ширеше љубов и среќа.
Никогаш не сме биле разделени толку долго. Секој ден мислам на тебе и го очекувам твоето враќање.
Полека минуваат деновите и јас се обидувам да продолжам понатаму… Без тебе… Верувам дека сега си со нашите Анчи и дека се смешкаш, дека не гледаш одозгора… Полесно ми е кога Мислам дека сте заедно.
Убаво моја, ти благодарам за секој ден што го поминавме заедно. Ти благодарам што ми го разубави детството и ти благодарам за ова прекрасно возење што заврши прерано.
Тешко ми е да продолжам без тебе, но знам дека не сакаш да плачеме, сакаш да бидеме среќни и да се смееме, како што не научи. Ќе се смеам за вас, ќе се радувам за вас и ќе се трудам да успеам и за двајцата во оваа животна мисија. За тоа време ќе го разубавиш небото, како што си мое го направи животот убав.
Тоа е мојата Бојана и нејзиниот сјај! Сјај засекогаш, бидејќи тоа е она што навистина вреди.
До следниот состанок… Заштити не од зло, убавице моја!
