Коста Кецмановиќ, 13-годишниот напаѓач од Врачар кој уби осуммина ученици, чувар и рани уште седум лица, посегнал и по кваката на училницата спроти кабинетот во историја, каде мигови подоцна го извршил масакрот. Сепак, тој не влегол бидејќи учителката ја имала заклучено вратата, а за тоа била советувана од нејзините ученици кои слушнале истрели во ходникот.
Ова за телевизијата К1 го открива лекарка на брзата помош, мајка на девојче кое било во соседната училница. За време на крвавиот пир, девојчето во 08 часот и 47 минути ѝ се јавило на мајка си велејќи „мамо, прати екипа за итна помош“, пренесува Мондо.
Итната помош во училиштето пристигнала пред екипите на полицијата.
Докторката Ивана Стефановиќ раскажува:
– Таа (ќерка ми) била во соседната училница и ме повика меѓу двете серии од истрели. Како некој да удира во кабинетите со чекан од 500 килограми, така ми го објасни звукот, а потоа настанал метеж. Учителката ја отворила вратата, не нашла никого, па повторно слушнале пукање. Учениците внатре биле толку преплашени што рекле: „Наставничке, заклучете го кабинетот“ и за среќа таа го имала клучот со себе. Сега како родител сум загрижена што можело да се случи ако учителката, на пример, ја оставела својата чанта во ходникот. Среќна околност беше било што ја заклучила вратата. Сите се оддалечиле од вратата, а тој(Коста К.) посегнал по рачката, но ништо не направил, иако оваа препрека не било тешко да се надмине. Учениците се загрижиле за наставничката, им рекле на сите да го исклучат звукот на телефоните, никој да не одговара за да не ги слушне и да клекнат. Тој час е специфичен затоа што тие имале прекрасна учителка која ги учела да бидат група и да се однесуваа како група. Затоа сум на мнението дека учениците треба да се вратат на училиште. Не мислам дека како родител сум реална во оваа ситуација без разлика што сум доктор. За тоа треба да ги прашаме експертите, а колку и да се со различни ставови, тие се согласуваат во едно – дека одложувањето носи олеснување. Знаете дека кога не треба да одите некое време на училиште, не треба да се соочите со училиштето, улицата … Но, тогаш тоа ви станува начин на битисување, а експертите велат дека ова води кон болест. Значи, колку и да се плашам и да ми е тешко, имам доверба во тие луѓе таму. Наставничката по географија во тоа училиште има две ќерки и сопруга професорка. Наставничката по математика која беше со моето дете има две деца во училиштето. Ги чуваа нашите деца и си ја работеа работата, останаа со нашите и не одеа да си ги бараат децата. Верувам во нив и имам доверба во училиштето и мислам дека треба да се вратат и да бидат група која ќе научи да се изборат. Секако, не треба да се тераат децата кои тоа го издржале на потешкиот начин и кои не се функционални. Моето дете се плаши од денот среда затоа што е среда. Но, не треба ова да го претвориме во нешто што ќе ве повреди уште повеќе, туку да видиме како ќе надминеме сеѐ со размислување за нив, за тие деца кои страдаат. Моето дете ги знаеше и тие деца и Драган и им значеа многу. Секое дете е наше. Не можеме да го убиеме училиштето, бидејќи вакво нешто можело да се случи каде било – изјавила д-р Ивана Стефановиќ, мајка на девојчето кое ја повикало брзата помош.
Д-р Стефановиќ за телевизијата К1 раскажа сѐ што се случило од моментот кога таа и нејзините колеги пристигнале и влегле во основното училиште „Владислав Рибникар“.
– Веднаш беа испратени првите три екипи, а последователно пристигнаа уште седум екипи на брзата помош. Прво прашувате дали местото на несреќата е безбедно. Веќе беше безбедно, а кога пристигнав видов како минува наставникот по географија, а полицијата веќе беше таму. Местото беше обезбедено и само ни рекоа за истрагата да внимаваме да не газиме на чаури и да гледаме каде одиме и таму го правите она за што сте обучени – пристапете и видете по изгледот на тело – веднаш ви е јасно на кого не можете да му помогнете. Таму се исклучуваш, но потоа влегуваш во одделението каде мојот колега, педијатарот, веќе ја направи тријажата. На почетокот гледате дали личноста дише или не. Кога пристигнавме сите, секое дете имаше по еден тим и тоа е концептот на итната медицина – дека секој сериозно повреден мора да има еден тим. Како што влегов, му приоѓам на детето кое дава знаци на живот и оттука почнуваш со проценката која секогаш мора да биде: дали е свесна, дали реагира на повици или болни дразби, дали реагира на дупки за дишење, како е, дали дише и каква е нејзината циркулација. Мора сѐ да биде протоколарно колку и да сте запрепастени од целата ситуација. И тогаш кажуваш кој пациент оди со кој тим, па продолжуваш понатаму. Има ранет учител. Ја ставаме на ’рбетната табла, ја вклучуваме инфузијата и тимовите почнуваат со повредените, еден по друг. Сите деца беа извадени за 30 секунди, бидејќи тоа не треба да трае долго. Брзиот трауматичен преглед со сè што е спакуван на штица за ‘рбетниот столб трае 10 минути. Во тој момент немавме време прегледот да трае 8 минути, но траеше 30 секунди. Детето има најголеми шанси да преживее ако е на операционата маса во (таканаречениот) златен час – објасни докторката Стефановиќ.
