Успешната украинска контраофанзива кај Харков ја урна илузијата за непобедливост на Русија и ги нагласи новите западни очекувања. Сега се помалку се дискутира за тоа Украина да седне на преговарачка маса со Русија.
Иако ситуацијата драматично се промени за Русија, тоа може да претставува ризик и за Украина и за Западот. Имено, по неуспешниот обид да го заземе Киев во блескаво во февруари, Путин се потпре на две стратегии.
Една стратегија вклучува долга војна со мирновременската руска војска, претпоставувајќи дека украинската војска е послаба и дека долготрајната војна ќе ја фаворизира Русија. Друга стратегија беше да се обезбеди руското општество да остане изолирано од војната, претпоставувајќи дека Путин може да одржи високо ниво на поддршка сè додека обичните Руси не се изложени на трошоците на војната. Сепак, последните успеси на украинските сили ги нарушија овие пресметки.
Низа тешки избори
Путин сега се соочува со серија тешки избори. Форин аферс пишува дека рускиот лидер може да ја ограничи воената посветеност на Русија, да ги задржи сегашните војници и да продолжи да го изолира руското општество или може да нареди масовна мобилизација. Секоја од овие опции претставува сериозна закана за легитимитетот на Путин.
Имено, доколку ја изберете првата опција, Путин би се откажал од можноста за руска победа и би ризикувал директен пораз. Националистичките сили веќе се незадоволни од начинот на кој се води војната. Ним им беше ветена земја и слава во брзата војна против Украина, а наместо тоа добија голем број жртви за мали територијални придобивки кои сега се исто така загрозени. Одржувањето на статус кво може да создаде опасни нови пукнатини во режимот на Путин.
Мобилизацијата, од друга страна, радикално би го нарушила внимателното управување со војната дома. Се чини логично да се зголеми воениот персонал, а тоа не би требало да биде тешко за Русија, која има три пати повеќе население од Украина. Но, популарноста на војната се засноваше токму на фактот дека таа беше далеку од руските куќи.
Дури и руската терминологија за војната, „специјална воена операција“, беше нејасна. Со објавување на мобилизација, Кремљ би го ризикувал домашното спротивставување на војната што повеќето Руси не се подготвени да ја водат.
Што го ослабе режимот на Путин?
Путин може да не избере ниту една од овие опции. Тие може да бараат промена на војната со наоѓање средина помеѓу целосната мобилизација и продолжувањето на статус кво. Иако има репутација на човек од акција, тоа не би било првпат Путин да остане неодлучен кога влогот е голем. Потоа претпочита да влегува во ситуации без никогаш да ги реши.
По анексија на Крим во 2014 година, Русија се пресели во источна Украина, потпиша дипломатски договор, а потоа се колебаше со години. Таа ниту напредуваше ниту се повлече.
Режимот на Путин е ослабен не само поради неуспесите на руската армија околу Харков, туку и поради фактот што тој комбинираше екстравагантни политички цели во Украина со скудни и неефикасно распоредени ресурси. Каков и да е неговиот следен потег, Европа и САД треба да продолжат да ја снабдуваат Украина со оружје за да може да остане во офанзива. Но, тие треба да ги разгледаат и импликациите за рускиот режим, кој е под зголемен притисок и продолжува да бара начини да и наштети на Украина и нејзините сојузници. За Путин, очајните времиња нема да бараат разумни мерки.
Одлука за мобилизација
Одлуката на Путин да го мобилизира руското население, да воведе мобилизација и да повика стотици илјади нови војници, ќе постави големи нови предизвици и за Русија и за Западот. Дури и само делумно, мобилизацијата наредена од Кремљ би значела целосно признавање дека земјата е во војна. Тоа би ја направило таа војна егзистенцијална за Русија. Досега, инвазијата на Украина не се ни претставуваше како војна за поголемиот дел од руското население, туку беше наречена воена операција.
Меѓутоа, со мобилизација, Русија јавно би влегла во голема војна, изборот би се претворил во неопходност, а „специјалната операција“ во војна во која сите Руси би требало да се борат и да победат. Таквата одлука веројатно би го направила поразот неприфатлив за руското раководство, па можните преговори би биле неверојатна опција.
Тоа би бил ризичен потег за Путин. Имено, треба да се зголеми бројот на војници, а обуката би траела подолго. Понатаму, Русија треба да ја зголеми и својата воена опрема. Во исто време, со доведување на многу Руси кои не се заинтересирани за борба, мобилизацијата би можела да ги влоши наместо да ги решава моралните проблеми во руската војска. Пред се, целосната или делумната мобилизација не мора да значи победа за Русија. Мобилизацијата треба да биде поврзана со остварливи стратешки цели. Путин би можел да се соочи и со отпор од локалното население доколку реши да се мобилизира, па неговиот рејтинг може да настрада.
Повлекување и продолжување
Друга опција на располагање на Путин е некаква форма на повлекување. Доколку ја избраше таа опција, ќе мораше да се откаже од изгледите за вистинска победа. Можеби ќе бара да ја продолжи војната. Тој, исто така, може да го следи неговиот пристап во 2014 година кон источна Украина – држејќи ја окупираната територија под руска контрола, но без да напредува, а со тоа да ја дестабилизира целата земја – но со многу поголемо руско воено присуство.
