По долгогодишни перипетии, на Менхетен е откриено делото на познатиот скулптор Аниш Капур. Нема официјално име, но има разговорно – грав. Ќе разберете зошто.
Долниот Менхетен чекаше речиси 15 години (делумно поради Ковид, но и поради технички сложеност), на голема, заоблена, рефлектирачка скулптура на познатиот британски уметник Аниш Капур. Делото е сепак нешто по име, но некако секогаш се раѓа само во народот. Симболиката и сличноста со друга скулптура „Cloud Gate“ во Чикаго е тешко да се игнорираат. Истиот автор, и истата асоцијација – „гравче“.
„Њујоршки грав“
Една нова сега луцидно сјае на аголот на улиците Црква и Леонард во Трибека. За разлика од самостојната скулптура во Чикаго, која зафаќа истакнат јавен плоштад во паркот Милениум, новото зрно е врежано под крошната на улицата Леонард 56, луксузна станбена зграда позната како „Кулата Днг“, дизајнирана од реномираната швајцарска архитектонска фирма. Herzog & de Meuron за компанијата за развој на недвижнини Alexico Group, која исто така ја нарача скулптурата на Капур.
„Њујоршкиот грав“ е висок 5,8 метри на својата највисока точка и се проценува дека неговото создавање чинело меѓу 8 и 10 милиони долари, само колку да се исплати дел од станот на Капур, бидејќи во 2016 година се споменуваше дека купил стан во таа зграда за 13,5 милиони долари.
Иако доцнењето и пробивањето на роковите за нашите поими се дел од планот, во Њујорк има малку што е празно или недовршено, со скелиња и дигалки, а токму тоа беше животниот пат на оваа фигура, на која речиси и недостасуваше дел од блескава школка, поради што го добил прекарот „пола грав“.
Во споредба со проектот во Чикаго, сепак, постојат разлики, како што наведува архитектонскиот гигант во својот проект. Разликите се во склопувањето и вградувањето, како и во тоа што наместо една голема потпорна рамка, секое парче има своја индивидуална рамка. Кога ќе биде завршена, целата скулптура ќе биде суспендирана со систем од кабли и пружински елементи, така што ќе може малку да се движи со промените во температурата и оптоварувањата од ветер и снег.
Колку селфи се очекуваат не е наведено во соопштението, но пуштете ја вашата фантазија.
Кој е Аниш Капур?
Британскиот индиски скулптор со години успешно се занимава со инсталации и концептуална уметност. Дипломирал на престижното училиште „Дун“ во Дехрадун, Индија, за да го продолжи своето понатамошно образование на Уметничкиот колеџ Хорнси и школата Челзи во Англија. Не случајно неговата слика влезе во сегментот „Културни икони“ на британскиот пасош во 2015 година.
Тој стана познат во 80-тите со геометриски и биоморфни скулптури кои користат едноставни материјали како гранит, варовник, мермер, пигмент и гипс. Од 1995 година, тој работи со високо рефлектирачка површина изработена од полиран нерѓосувачки челик. Овие дела се слични на огледало, го рефлектираат или искривуваат гледачот и околината.
Манипулации со форма и простор
Во текот на следната деценија, скулптурите на Капур се впуштија во поамбициозни манипулации на формата и просторот. Тој создаде голем број големи дела, вклучувајќи го и Таратантара (1999), парче високо 35 метри инсталирано во балтичките мелници за брашно во Гејтсхед, Англија.
Употребата на црвен восок е исто така дел од неговиот репертоар, кој потсетува на месо, крв и преобразба. Во септември 2009 година, Капур беше првиот жив уметник кој имаше самостојна изложба на Кралската академија на уметностите.
Скулптурите на Аниш го воодушевија уметничкиот свет со доза на ризик, смелост и инвентивност. Покрај делото од Чикаго, има и други дела како „Небесно огледало“ кое беше изложено во Рокфелер центарот во 2006 година во Њујорк и во Лондон во 2010 година (Кенсингтон Гарденс).
Во 2009 година, Капур го создаде постојаното дело Earth Cinema за најголемиот италијански национален парк Полино. Ова дело, Cinema di Terra (Кино на Земјата), е долго 45 метри, широко 3 метри, длабоко 7 метри (издлабено во пејзаж составен од бетон и земја).
Го прославија и „Теменос“ во Мидлхејвен, „Левијатан“ во Парискиот Гранд Пале. Неговата ArcelorMittal Orbit (највисоката скулптура во Англија) стана постојано уметничко дело на Олимпискиот парк во Лондон во 2012 година. Во 2017 година, Капур дизајнираше статуетка за Brit Awards.
Патрик Коварик, АФП
Светот се сеќава и на неговата изложба во Пекинг од 2019 година во музеите CAFA и Taimiao, покрај ѕидините на Забранетиот град. Кинезите можеа да уживаат во „Симфонијата за љубовно срце“, која го трансформираше централниот атриум на музејот во пејзаж активиран од машина која обработува маси на збирен материјал.
Овој систем – надгледуван од џиновско црвено сонце кое лебди над сцената – се одвива без очигледна човечка интеракција; раката на уметникот е заменета со навидум автономна, невидлива машина која му овозможува на гледачот можност директно да комуницира со мистериозниот ентитет.
Светот ја чека следната метропола која ќе ја има честа да биде домаќин на неговото дело. Уедна и иста придобивка, бидејќи неговите дела привлекуваат и внимание и туристи. А за вкусовите не вреди да се дискутира. Често има место со патриотски културен афект. Да не заборавиме дека Парижаните не ја сакаа Ајфеловата кула, а ниту Римјаните Пјаца ди Венеција. И ретко кој денес би се откажал од нив.
