Руската тактика на „мелење месо“, безмилосно испраќање војници во бранови директно да ги нападнат украинските позиции, во кои на Кремљ воопшто не му е грижа што дневно губи повеќе од илјада луѓе, предизвикува страшни загуби и е незамисливо сурова.
Дополнително, рускиот лидер Владимир Путин не може вечно да ја применува, вели Форин Полиси во својата анализа, опишувајќи го централниот руски центар за собирање останки на руски војници во Ростов на Дон, логистичкиот центар на руската инвазија на Украина, како еден од најтажните глетки и места во светот.
Дизајнирана да обработува стотици тела одеднаш, мега-мртовечницата беше преполна со месеци. Снимката од внатре, објавена од сведоци на социјалните мрежи, покажува стотици тела во различни фази на распаѓање и екстремитети расфрлани по подот на ходникот. Во дрвени кутии поставени на ѕидовите од подот до таванот, се вели дека се „среќниците“ – оние чии тела се извлечени од бојното поле, идентификувани, затворени во ковчези и подготвени да бидат испратени кај ужалените роднини во најоддалечените делови на Русија.
И уште многу трупови се оставени да гнијат на украинските полиња бидејќи нивната евакуација е непрактична под постојан оган од артилерија и беспилотни летала.
Како што истакна авторот, рускиот независен новинар Алексеј Ковалев, овие смртни случаи на војници се неопходна последица на правото на Украина да се брани од нелегална освојувачка војна. Покрај тоа, тој продолжува да вели дека многу од тие обични руски војници најверојатно извршиле одвратни бруталности и воени злосторства против Украинците, вклучително и беспомошни цивили. Но, ужасната стапка со која Русите умираат на бојното поле – далеку поголема од загубите на Украина, иако двете страни ги кријат точните бројки – укажува на две вознемирувачки вистини за рускиот начин на водење војна.
Пред сè, тоа е сурово непочитување на човечките животи кое се протега на сопствените воени сили, кои Кремљ систематски ги распоредува во т.н. напади со месо и човечки бранови. Второ, како што наведува Ковалев, масовните смртни случаи во руските редови станаа дел од сè поексплицитната евгенистичка политика, со која Кремљ се обидува да ја ослободи Русија од непожелните елементи и да го реконфигурира руското население. Евгеничкиот аспект на руската војна долго време беше јавна тајна, нашироко се дискутираше во руските политички ток-шоуа и на социјалните мрежи, а сега висок руски политичар за прв пат јасно го објасни тоа.
Бројките се неверојатни, со проценета стапка на жртви од 1.500 дневно, октомври беше најкрвавиот месец од војната во Русија, бидејќи рускиот лидер фрли сè што имаше на располагање во борбите. Проценките за бројот на загинатите руски војници во војната се движат од 115.000 до 160.000, што е десет пати повеќе од бројот на советски војници убиени во Авганистан.
Вкупните руски загуби, загинати и ранети војници, се проценуваат на околу 800.000. Според Анастасија Кашеварова, провоена руска новинарка, просечниот руски војник кој е дел од пешадијата преживува помалку од еден месец на фронтот пред да го загуби животот. Бидејќи загубите ја надминуваат способноста на Русија да регрутира нови војници, неколку војници добиле сериозна обука пред да бидат испратени да ги нападнат украинските линии.
Русија не губи само животи, воената опрема се губи со стапка многу поголема отколку што може да се надомести со производство на оружје или со исцрпување на залихите. Според „WarSpotting“, отворена разузнавачка платформа која користи видео потврди за следење на загубите на руската опрема, Русија изгубила повеќе од 500 парчиња тешка опрема во октомври, вклучувајќи тенкови, борбени возила и авиони, двојно повеќе отколку за време на битката кај Грозни во Чеченија од 1994 до 1995 година, чии катастрофални загуби во воена сила и опрема ги деморализираа руските сили и тогашното општество.
Денес, некои од најголемите руски воени бази за складирање се речиси празни, дури и старите тенкови и оклопни возила од советската ера се влечени на украинските боишта.
Руските политичари, експерти и обичните граѓани, кои јавно фантазираат за масовните убиства на Украинците, сметаат дека животите на нивните војници сепак вредат нешто повеќе. Преминувањето на тактиката „мелница за месо“ во стилот на Втората светска војна е предмет на широка и страсна дискусија на провоените телеграмски канали од битката кај Бахмут, која започна во летото 2022 година и траеше речиси една година до падот на градот.
Таа битка означи промена од неуспешниот концепт на баталјонски тактички групи, составени од некои од најелитните и најефикасните руски единици, како што се падобранците и специјалните сили, кон масивни фронтални напади од советски стил.
Во битката кај Бахмут, сега починатиот шеф и командант на групата Вагнер, Евгениј Пригожин, ја воведе она што сега е стандардна руска тактика за испраќање пешадија во бранови да нападне додека оружјето на украинските бранители не се заглави или не остане без оружје. Во случајот со платеничката група, тоа беа главно осуденици регрутирани од затворите, на кои им беше ветена слобода и голема плата.
Кремљ ја доби едногодишната битка за срамнетиот град по цена на најмалку 20.000 животи на платениците на Вагнер. После тоа, практиката „мелница за месо“ беше усвоена за целата руска армија, при што секоја голема единица формираше јуришни
Иако ова е застрашувачки ефективна тактика, руските загуби се надвор од секоја споредба во поновата воена историја. Само во битката за украинскиот град Авдиивка, се проценува дека загинале околу 16.000 руски животи, и се чини, истакнува авторот, дека ова е многу конзервативна проценка што кружи меѓу руските провоени воени блогери, кои имаат практика да го минимизираат нивните загуби.
Но, руското непочитување на човечкиот живот не е само прашање на тактики на бојното поле. Она што се издвојува, вели Ковалев, е намерната суровост. Руската војска го запрепасти светот со својата бесмислена бруталност кон украинските цивили, вклучувајќи силување, тортура, убиства и киднапирања, и воените затвореници, кои, како што забележува авторот, сега рутински се егзекутирани, уште едно во долгата листа на руски воени злосторства.
Но, шокантна е и суровоста што офицерите ја покажуваат кон сопствените подредени. Руските телеграмски канали се полни со извештаи за мачени војници затоа што одбивале да ги почитуваат или извршуваат наредбите, за тешко ранети војници испратени во рации до сигурна смрт и за воени единици од советски стил стационирани зад фронтот, чија единствена задача е да пукаат во војниците кои се повлекуваат. Самоубиствените напади со човечки бранови се и средство и цел, командантите наводно вметнувале војници во овие потрошни единици како казна за разни спорови или неплаќање мито.
Под овие околности, не е чудно што многу руски војници одлучуваат да стават крај на својот живот. Досега, на интернет има стотици видеа на кои се гледа како руски војници си пукаат во уста за да избегнат уште пострашна смрт, знаејќи дека нема надеж за медицинска евакуација на руската страна.
Уште позлобен аспект на руското девалвирање на животот е сè поотворената рамка на војната како национален евгенски проект. „Потрошни луѓе“ со ниска „општествена вредност“ – вака рускиот парламентарец Александар Бородај ги опишал своите сонародници испратени како топовско месо во Украина во објавеното видео, чија автентичност подоцна ја потврдил. Потрошливите сили, рече тој, може да се испратат до „најхрабрите“ Украинци и да го „исцрпат непријателот до максимум“.
Во исто време, Бородај не е кој било, тој е политички советник од Москва кој во 2014 година се прогласи за премиер на самопрогласената т.н. на Доњецката Народна Република во Украина, а сега е пратеник во рускиот парламент од владејачката партија Единствена Русија. Доаѓајќи од некој толку истакнат, тоа во суштина е потврда за тоа како Русија води војна.
Дека војната го промени составот на руското население одамна е јасно од неспоредливо повисоката стапка со која припадниците на неруските етнички малцинства – Бурјати, Татари, Тувани – умираат во војната. Сепак, ова не се единствените погодени делови од руското население, додека руското раководство во исто време го поштедува политички важното население на Москва и на Санкт Петербург, каде што немирите би можеле да го загрозат режимот и каде живее голем дел од руската елита.
Затворите се практично празни затоа што затворениците се испраќаат во најкрвавите делови на бојното поле, а поштедата на граѓаните во поголемите урбани центри во европскиот дел на Русија значи дека страдаат подалечните, посиромашните и малцинските руски региони.
За да се компензира намерното губење на „потрошна стока“, клучната улога во московската програма ја имаат Украинците. Неколку милиони Украинци беа протерани од окупираните територии и преселени во Русија, а непропорционален дел од нив се жени и деца. На нивно место дојдоа руски доселеници.
Десетици илјади, ако не и стотици, киднапирани украински деца сега се „русифицираат“ за да се избрише секој украински идентитет, јасно ехо на нацистичката евгенистичка политика за испраќање русокоси полски деца во Рајхот за да бидат посвоени и „преобразени“ во Германци. Некои од киднапираните украински момчиња сега се доволно возрасни за да бидат насилно регрутирани во руската армија, уште едно руско воено злосторство на веќе долгата листа.
Русија сè уште има нумеричка супериорност, но нејзините ресурси, истакнува авторот, не се бесконечни. Самоубиствената стратегија на Русија за водење војна, иако е ефикасна, не е одржлива на долг рок.
Судбината на руската инвазија сега всушност зависи од подготвеноста на Западот да се посвети на напорите на Украина да се спротивстави на руските нео-империјалистички аспирации и да остане независна држава. Последните недели на функцијата на американскиот претседател Џо Бајден може да се покажат како клучни, неговата одлука да ѝ дозволи на Украина да напаѓа клучни воени цели на руска територија со американски и британски проектили со долг дострел, веќе предизвика лут одговор од Москва, иако нема ништо ново овде, бидејќи Киев веќе користи западно оружје за да напаѓа витални цели на неговите територии што Кремљ ги смета за свои земји, вклучувајќи го и незаконски анектираниот Крим.
Од Запад зависи дали ќе ѝ помогне на Украина да се погрижи Путин да го загуби својот облог бидејќи испраќа сè што има против украинските сили и пред да остане без опрема и обучени војници. Катастрофалните човечки загуби нема да го спречат од она што го има на ум, бидејќи тие се длабоко вкоренети во суровиот начин на водење војна на Русија, заклучува Алексеј Ковалев во својата анализа за Форин Полиси.
