Ако мислите дека не знаете како да препознаете кога некој ви се допаѓа, бидете благодарни што не сте жирафа.Како и со многу други антилопи, како што се козите или антилопите, машките жирафи мора да ја анализираат урината на женките за да препознаат дали женката е подготвена за парење.
За жал, наведнувањето на земја за да мириса на урина не е најлесниот подвиг за суштество висок неколку метри. Затоа, мажјаците мора прво да ги „убедат“ женките да уринираат, а потоа да го фатат мирисот пред урината да падне на земја, пишува Science Alert.
Тајните на сексуалниот живот на жирафите, како и можниот ритуал на жалост за починатите поединци, беа опишани во новото истражување на ветеринарните научници Линет и Бенџамин Харт.
„Тие не сакаат да ризикуваат да се наведнуваат до крај поради екстремно долгите вратови“, вели Линет Харт.
Семејството Харт ги набљудуваше овие вообичаено исклучително социјални животни покрај дупката за наводнување во Националниот парк Етоша во Намибија за да разберат како се справуваат со нивната несмасна анатомија. Тие забележале како мажите им приоѓаат на женките во 102 случаи.
„Тие треба малку да ја поттикнат женката“, објаснува Харт, „да и дадат до знаење дека сакаат таа да уринира. Често женката го прави тоа, но мажјакот е тој што мора да ја поттикне нејзината соработка. Ако не успее, тогаш знае дека нема иднина за нив двајца“.
За да го направите ова, огромниот мажјак лесно ќе го допре задниот дел на женката. Во некои случаи, мажјакот само ќе стои на страна и ќе чека, а некои женки кои се бркаат ќе уринираат додека мажјаците се наоколу.
Откако мажјакот ќе вкуси урина, тој ја крева главата, понекогаш исфрлајќи ги остатоците од урината од устата и гримаси за да дозволи течноста да помине низ посебен отвор на устата во вомероназалниот орган. На овој начин мажјакот ги анализира феромоните за да открие дали женката ќе го прифати.
Кај другите копитари, вомероназалните органи се јасно поврзани со носот и устата, но кај жирафите врската со носот е ограничена, што заедно со нивната екстремна висина е уште еден пример за уникатноста на нивната анатомија.
Истражувачите исто така слушнале како жирафите гласат кога сакаат да изразат предупредување. Порано се веруваше дека жирафите не гласат, но подоцна се докажа дека кашлаат, свиркаат, грофтаат, но и – по малку морничаво – си пеат ноќе.
Како да не е доволно набљудувањето на интимните односи на жирафите, Хартс забележале и постојана поворка на овие животни во која поединците ја „проучуваат“ мртвата жирафа, а сцената изгледала како жалост.
Се разбира, важно е да не се припишуваат човечки карактеристики на животните. Хартс шпекулира дека исто така може да биде и дека жирафите барале коски за џвакање.
Тие забележале дека овие огромни тревопасни животни џвакаат коски речиси секој ден. Ова морбидно однесување, наречено остеофагија, било забележано и претходно, но тогаш се верувало дека е ретко. Не е јасно зошто жирафите го прават тоа, но другите тревопасни животни сакаат на овој начин да го зголемат внесот на калциум.
„Луѓето сакаат да гледаат жирафи“, вели Бенџамин Харт. „Колку повеќе луѓето знаат за нив, толку повеќе ќе бидат заинтересирани да ги заштитат.
Да се надеваме дека е така, бидејќи овие прекрасни животни – ретки преживеани примероци на мегафауна – стануваат се помалку и помалку, поради губењето на живеалиштата, убивањето и климатските промени.
Студијата од 2016 година покажа дека популацијата на жирафите се намалила за дури 40 проценти во текот на изминатите триесет години, поради што тие се наведени како ранливи видови од страна на Меѓународната унија за зачувување на природата и природните ресурси.
Ако разбереме дека не е само нивниот изглед што ги прави уникатни, можеби тоа ќе не убеди да дадеме се од себе за да ги задржиме жирафите присутни во дивината што е можно подолго.
