На 58-годишна возраст почина писателот Дејан Тиаго Станковиќ.
Писателот и преведувач починал во својот дом во Лисабон, каде што живеел со децении, неофицијално потврдиле за Нова.рс пријателите на Дејан Тиаго Станковиќ.
Дејан Тиаго Станковиќ е роден во Белград во 1965 година.
Како што пишува во својата биографија, живеел во Белград до дипломирањето архитектура во 1991 година.
„Но, никогаш не се занимавав со архитектура после тоа. Штом го завршив училиштето, а пред да пораснам, од чиста љубопитност и желба да го видам светот, се преселив во странство, каде што немав намера да останам долго, но околностите одлучија поинаку. Во Лондон живеев до 1995 година, кога наместо да се вратам дома во Белград, се преселив во Португалија. Јас живеам во Лисабон, го добив нивното државјанство и тие ме гледаат како свој“, забележал писателот еднаш.
Тој објасни и како „научил да пишува“.
„Занаетот за пишување го научив од најдобрите, преведувајќи литературни дела. Низ годините имам објавено мал број преводи, но само од најзначајните писатели, и од португалски на српски и од српски на португалски. Бев пионер во бизнисот, па можев да бирам. Особено сум горд на преводите на Сарамаго, Иво Андриќ и Драгослав Михаиловиќ. Потоа почнав да пишувам и на српски и на португалски. Почнав да објавувам свои дела доцна во животот, дури во четириесеттите години, кога бев сигурен дека имам што да кажам. Ја објавив книгата раскази „Odakle sam bila, višer nisam“ и романот „Есторил“, која беше преведена на најголемите светски јазици и доби награди во Србија и Велика Британија и во Португалија, на која сум особено горд. , беше вклучен во училишната листа за читање. „Замалек“, мојот втор роман, е резултат на мојот повеќемесечен престој во Каиро во текот на четири години, она што го доживеав таму и приказните што ги слушнав таму“, рече тој.
Својата последна книга „Од каде што бев, веќе не сум“ ја објави есента за Лагуна. Тоа беше, како што истакна, неговата посветеност на Лисабон.
„Тоа е приказна за мојот однос со градот во кој живеам и кој го сакам од сто причини, но пред се затоа што е убав. И јас сум слаб во убавина. Ликовите се од Лисабон, но речиси сите се дојденци. Така испадна, но претпоставувам дека тоа е затоа што секој пишува за себе и за својот свет, а луѓето кои се пресадени од една во друга култура се мојот свет“, изјави Станковиќ.
Беше лауреат на наградата „Бранко Ќопиќ“, а неговите дела влегоа во потесниот избор за наградата НИН, наградите „Исидора Секулиќ“, „Душан Васиљев“… Ги превел делата на Андриќ, Црњански, Драгослав Михаиловиќ, Душан Ковачевиќ. на португалски, а на наш јазик книги од перото на Сарамага.
