Под наслов „Опасни петнаесет минути“ „Франкфуртер алгемајне цајтунг“ пишува дека „масовните протести го загрозуваат системот на владеење на претседателот Вучиќ“. Но, и дека прашање е каде, доколку студентите се оградат од политичката опозиција.
Новинарот Михаел Мартенс, добар познавач на Балканот, во текст за угледниот Франкфуртер Алгемајне Цајтунг оценува дека Вучиќ се соочува со „најголемиот предизвик“ од доаѓањето на власт во 2012 година, кога неговата СНС почна да ја презема земјата, Дојче веле ( DW) извештаи.
Денешните протести, и покрај разликите во деталите, потсетуваат на „народното востание“ што го собори Слободан Милошевиќ во 2000 година, пишува Мартенс.
Текстот не потсетува дека протестите почнаа по смртоносното уривање на настрешницата во Нови Сад и дека првичното тврдење на властите дека настрешницата не е реновирана се покажа како „лага“.
Оттогаш, пишува Мартенс, четврт час молк се одржува редовно во 11:52 часот – часот и минутата кога падна настрешницата – низ цела Србија.
„Тие политички значајни петнаесет минути се повеќе се претвораат во закана за владата, особено затоа што се поврзани со масовни демонстрации кои започнаа на универзитетите, но сега го надминуваат академското милје.
Франкфуртскиот весник потсетува дека централното барање на протестот е објавување на целосна документација за реконструкцијата на Железничката станица во Нови Сад, со што, како што убедуваат опозиционерите, ќе се докаже дека СНС е во центарот на корупцијата.
„Српскиот премиер Милош Вучевиќ, помошник на претседателот Вучиќ, во неделата најави дека барањето ќе биде исполнето. Но, Владата тоа го вети порано и не го исполни“, пишува Мартенс.
Опишувајќи го „контрамитингот“ во Јагодина, новинарот забележува дека критичарите на власта тврдат дека таму имало само принудени лица, вработени во јавни претпријатија и социјални случаи.
„Сепак, Вучиќ сè уште е поддржан од дел од општеството“, пишува Мартенс. „Тоа се луѓе кои се донекаде задоволни од економскиот развој и на кои не им пречи, па дури и не уживаат во се посилниот националистички тон на владата – такви луѓе има во Србија, особено кај постарата генерација.
Нејасно е, продолжува Франкфуртер Алгемејне, дали и како политичката енергија на протестот ќе се преточи во постојана партиска релевантна опозиција.
„Студентите засега свесно се држат настрана од сите опозициски партии. Тие се организирани на секој факултет по принципот на основна демократија со завидна дисциплина“, пишува Мартенс.
„Но, ако протестите не доведат до пад на владата како на 5 октомври 2000 година, останува отворено како незадоволството ќе се консолидира и ќе стане ефективно во парламентот.
Се додава ставот на многу демонстранти дека во Србија е укинат просторот за партиски ангажман бидејќи СНС ги контролира Регулаторното тело за електронски медиуми, изборните комисии, судството…
„Меѓутоа, ако се отфрли парламентарната опција како инструмент за политички промени, тогаш останува само народниот бунт – а Вучиќ не само со контра митинг покажа дека нема да ја предаде власта без борба“, вели Мартенс.
Тоа потсетува на заканата на Вучиќ за „Кобрите“, специјална полициска единица. Ова ги покажува, пишува Мартенс, разликите во однос на Милошевиќ.
„На крајот дури и безбедносните сили му свртеа грб на тогашниот српски владетел. Во денешна Србија тоа засега не е така. Исто така, во споредба со Србија на Милошевиќ, која беше економски исцрпена и изолирана со санкции, денес таа балканска земја стои нешто солидно, а невработеноста е мала“.
Затоа, пишува Мартенс, следните недели во Србија ќе бидат возбудливи. „Земјата повеќе не е иста како пред несреќата во Нови Сад. Но, се уште не е одлучено дали протестите трајно ќе го разнишаат системот на владеење на Вучиќ.
