За време на празниците, сондата на НАСА ќе се обиде да испише историја: сака да се доближи што е можно поблиску до Сонцето. Така, научниците би можеле да ги откријат тајните на сончевата корона и подобро да го разберат сончевиот ветер, кој е одговорен за северните светла и прекините на електричната мрежа и комуникациските системи.
Вселенското летало на НАСА се обидува да направи историја: сака да постигне најблизок пристап до Сонцето. Соларната сонда Паркер се спушта во надворешната атмосфера на Сонцето. Притоа таа е изложена на високи температури и екстремно зрачење, јавува Би-Би-Си. За време на спуштањето, таа нема да комуницира со научниците неколку дена. Научниците очекуваат сигнал кој ќе покаже дали сондата преживеала на 27 декември.
Научниците се надеваат дека сондата ќе помогне подобро да се разбере работата на Сонцето. Шефот на научниот оддел во НАСА, др. Никола Фокс изјави за Би-Би-Си: „Луѓето го проучуваат Сонцето со векови. Но, не можете да ја искусите атмосферата на едно место додека не го посетите. Ние исто така не можеме вистински да ја доживееме атмосферата на нашата ѕвезда додека не прелетаме низ неа“.
Вселенското летало Паркер беше лансирано во 2018 година. Сондата веќе прелета покрај Сонцето 21 пат, и секој пат кога ќе се доближи малку поблиску до него. Кога ќе биде најблиску до Сонцето, ќе биде оддалечено 6,2 милиони километри од него. Иако ова изгледа како голема оддалеченост, Фокс објасни: „Ние сме на 93 милиони километри од Сонцето. Кога растојанието помеѓу Сонцето и Земјата би било претставено со еден метар, сондата Паркер би била на четири сантиметри од Сонцето. Значи, ова е многу блиску“. Меркур, најблиската планета до Сонцето, е оддалечена 58 милиони километри.
Леталото на НАСА ќе треба да издржи температури до 1.400 Целзиусови степени и радијација што може да ја уништи електрониката на бродот. Садот беше заштитен со јаглероден композитен штит со дебелина од 11,5 cm. Така, внатрешноста на леталото, каде што се инсталирани инструментите, останува на собна температура.
Сепак, сакаат влезот и излезот од сондата да бидат што побрзи. Всушност, леталото ќе се движи побрзо од кој било човечки предмет. Ќе лета со брзина од 430.000 километри на час. Ако авионите летаат толку брзо, летот од Лондон до Њујорк би траел помалку од 30 секунди.
Зошто научниците сакаат да го „допрат“ Сонцето?
Научниците се надеваат дека леталото ќе ја реши долгогодишната мистерија. „Сончевата корона е многу, многу жешка и немаме поим зошто“, рече астрономот од Лабораториите за петти ѕвезди, д-р. Џенифер Милард. „Површината на Сонцето е околу 6.000 степени. Короната, оваа слаба надворешна атмосфера што може да се види за време на затемнувањето на Сонцето, достигнува неколку милиони степени. И далеку од Сонцето. Па, како оваа атмосфера станува пожешка?“ прашува Милард.
Мисијата, исто така, ќе им помогне на научниците подобро да го разберат сончевиот ветер – постојан прилив на наелектризирани честички што произлегуваат од короната. Овие честички, во комбинација со магнетното поле на Земјата, се одговорни за северната светлина. Таканареченото вселенско време предизвикува и проблеми: ги исклучува електричните мрежи, електрониката и комуникациските системи, пишува Би-Би-Си.
„Разбирањето на Сонцето, неговата активност, времето во вселената и сончевиот ветер е многу важно за нашиот секојдневен живот“, додаде Милард.
Научниците сега имаат напнато чекање леталото повторно да воспостави контакт со Земјата. Фокс рече дека тимот ќе ѝ испрати порака со зелено срце штом ќе биде воспоставен сигналот. Таа признава дека е нервозна поради смелиот обид, но верува во истрагата за Паркер. „Загрижен сум за вселенската сонда. Но, ние го дизајниравме на таков начин што ќе ги издржи сите сурови и брутални услови“.
Сондата Паркер веќе откри неколку изненадувачки факти за Сонцето. Во 2019 година, таа откри магнетни цик-цак структури на сончевиот ветер. Сепак, благодарение на откритието од 2021 година, научниците знаат дека потекнува од површината на сонцето.
За време на прелетувањето во април 2021 година, сондата Паркер неколку пати влезе и излезе од короната. Ова им помогна на истражувачите да разберат дека границата не е круг околу Сонцето, туку има врвови и долини. Разбирањето на овие карактеристики може да овозможи споредби помеѓу сончевата активност и површината.
